Dag 3, Olomouc, 30 april 2008 Na een sceptische avond volgt gelukkig weer een frisse en opgetogen ochtend. Vandaag zullen we iedereen eens even een poepie laten ruiken. Maar voornamelijk onszelf. We willen wel aan Wotienke en de band bewijzen dat we een waardig voorprogramma zijn. Olomouc is ongeveer twee uur rijden. We doen het lekker rustig aan. Het ontbijt in het hotel hebben we aan ons voorbij laten gaan, want we willen een lekker Tsjechisch worstje als ontbijt. Dus de eerste grote supermarktketen is voor ons. Vlak voordat we het mooie stadje Olomouc betreden, slagen we in onze missie. Een gigantisch grote shoppingmall zal garant staan voor een heerlijk middagje. Zoals verwacht trappen we af met een worstje. Vervolgens dwalen we rond in de grote supermarkt, doelloos en vermoeid. Dit opgeteld bij dat we niks begrijpen van de taal, zorgt ervoor dat je je in een soort van surrealistische werkelijkheid begeeft. Na een sanitaire stop willen we weer naar de auto gaan, maar we lopen eerst nog even in een soort van verlaten bijgebouw waar allemaal hele leuke winkeltjes zijn, maar waar geen enkel mens rondloopt. Het is een bizarre ervaring. We drinken een kopje koffie bij een te hippe 'coffee-corner' waar zes meisjes personeel zijn om ons te bedienen. We genieten van de veel te groot opgezette winkelvleugel en na anderhalf uur van gekke winkeltjes, te veel schoenen en slechte grappen, pakken we de auto naar Olomouc. Daar checken we in bij het pension waar we een jaar geleden ook met Taxi bivakkeerden. Het is vreemd om weer in hetzelfde pension en in exact dezelfde kamer te zijn. We begeven ons naar het centrum van Olomouc waar we Wotienke ontmoeten. Ze weet waar we moeten zijn. We komen aan bij een prachtig theater. De band is al aan het soundchecken in de lege staal met stoeltjes. Tijdens de soundcheck van Wotienke en band nemen we de set van vanavond door. Na onze soundcheck is er alleen nog tijd voor een sigaretje. Na een kwartiertje roken voor het theater, lopen we naar binnen en gaan op. De zaal is zo gevuld dat niet iedereen kan zitten. Het is donker en stil en we beginnen geconcentreerd te spelen. Just zingt heel mooi intiem de eerste twee liedjes en daagt mij uit. Dit werkt heel goed, want we halen zo het beste in elkaar naar boven. Het is heerlijk zo klein en intiem te kunnen spelen voor een publiek dat zeer enthousiast reageert. Als onze set afgelopen is, sta ik met Just backstage te dansen. We horen het publiek doorklappen. Het duurt wel erg lang en als Wotienke de backstage binnenkomt, hebben we het pas door dat het publiek meer wil. We zijn een voorprogramma en Just en ik vinden het beiden ongepast nog terug te gaan. Wotienke gaat op en geeft samen met de band een zeer intieme show. Het publiek en de muzikanten hebben een prachtige avond. Na de show van Wotienke gaan we met haar, de band en heleboel vrienden naar een restaurant dat nog steeds open is. We arriveren in een te gekke ondergrondse plek. Wotienke kent veel mensen en plekken in Olomouc, omdat ze er een jaar gestudeerd en gewoond heeft. We genieten van een prachtige avond. Joost