Dag 2, Ostrava, 29 april 2008 Geen tijd om uit te slapen vooralsnog. Om negen uur staan we op om te douchen en te ontbijten. Berlijn was een prachtige tussenstop op onze reis naar Tsjechië. Vandaag moeten we ongeveer nog zes uur rijden naar Ostrava. In de auto wrijven we de slaap uit onze ogen, terwijl we nog even genieten van het prachtige Berlijn. Veel mensen vertelden me al dat ik er naar toe moest gaan, dat het zo prachtig is. We hebben een fractie van een glimp van deze grote stad opgevangen en mijn interesse is zeker gewekt. Het is fijn op de snelweg te zitten. Zowel Just en ik houden van autorijden. Daarom is touren zo fijn. Je reist met een doel. We rijden een paar uur door Polen naar Tsjechië. Voor mij de eerste keer. De Poolse wegen zijn de eerste tientallen kilometers zeer slecht. Een wereld van verschil met de sjieke Duitse 'Autobahn'. Na een aantal uur rijden komen we aan in Ostrava, een oude industriestad. De vervallen fabriekshallen lachen je tegemoet. Na het inchecken in het hotel, rijden we naar de plek waar we vanavond spelen. Als we daar aankomen, ontmoeten we Wotienke en de band. We worden zeer warm onthaald. Niet iedereen binnen de band kan Engels, dus het wordt een hoop handen en voetenwerk deze week. Wat goed voor onze conditie is. De plek waar we spelen is heel diep. Op het moment dat wij binnen komen, staan er nog een hoop tafeltjes en stoeltjes, maar de Tsjechen kennende, zullen deze wel weg worden gesleept zodra de muziek begint. Wotienke en de band beginnen met opbouwen en het soundchecken. Just en ik besluiten op zoek te gaan naar onze eerste Tsjechische maaltijd van de week. Op straat staan allemaal kraampjes met worsten, hamburgers en andere vetheden. Met verve weten we deze te trotseren en een restaurant te vinden dat authentiek oogt, maar zodra we de Engelse kaart krijgen, weten we genoeg. Het eten laat lang op zich wachten en valt tegen. “Ach, dan nemen we later nog een worstje”, zegt Just terwijl we ons haasten naar de soundcheck. Bij binnenkomst in het rockhol blijkt dat Wotienke en band nog niet klaar is. Geen probleem. Wij pluggen en kunnen gaan. Om acht uur kunnen we soundchecken, na tien minuten komt alles binnen en komt er een dikke man naar ons toe gestrompeld. “Hello. You now begin?”, vraagt hij aan Just. Ah, dat is dus de lokale promoter/eigenaar. Na het halen van een biertje beginnen we direct met onze show. De tafeltjes en stoeltjes staan er nog altijd en er zijn amper meer mensen bij gekomen. Er komt vrijwel geen reactie van het publiek en het concert loopt zeer stroef. Nu we akoestisch spelen, kunnen we ons niet achter onze rockposes verschuilen, als men dan ook amper de taal begrijpt - of men je gewoon heel slecht vindt - duurt een half uur opeens heel lang. Allerlei gedachten flitsen door mijn hoofd. Ik denk aan Berlijn en alle leuke mensen van gisteravond. Hoe leuk het was en hoe goed we waren. Of was ik veel meer dronken dan ik dacht? Als ik weer een Joosk-liedje mag zingen, stel ik voor om deze te laten schieten en het laatste liedje in te starten, maar Justs reactie overtuigt me dit niet te doen. “Dikke lul Joost, daar hebben geen zes uur voor gereden!” Hij heeft gelijk. Is het niet voor dit publiek hier, dan is het wel voor Just en rock ’n roll historie, dat we hier staan. We maken de set in waardigheid af. We pakken onze spulletjes in, bestellen bier en ploffen op een bank in de zaal. Dit was weird. Misschien was het wel een bezopen plan om naar Tsjechie te gaan om Wotienkes shows te openen. Opties van lekker alleen maar een week reizen door Tsjechie worden al hardop uitgesproken door Just en mij. De show van Wotienke maakt veel goed. Ze spelen mooi en geconcentreerd, maar ook Wotienke krijgt weinig respons van het publiek en dit terwijl ze Tsjechisch praat. De set van Wotienke is ingekort, omdat tijdens ons optreden 'plotseling' blijkt dat er drie acts spelen tussen acht en tien. Na Wotienke komt nog een band. Zodra deze begint te spelen, blijkt dat het publiek hiervoor is gekomen. Het publiek bestaat uit vrienden en familie van de band. Ach, hoe vaak hebben wij dat niet in Nederland gedaan. Just en ik gaan naar het hotel en drinken nog samen een slivov ice en ik val als een blok in slaap. Joost