Dag 1, Berlijn, 28 april 2008 Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Taxi (to the ocean, red) doet het rustig aan en ik moet er uit, ik moet spelen. Sinds januari ben ik begonnen met in het openbaar optreden met mijn liedjes. Dit bevalt zeer goed en smaakt naar veel meer. Om goed te worden in datgene dat ik het leukste vind in de wereld, moet je kilometers maken. Letterlijk en figuurlijk. Twee jaar geleden, tijdens een festival in Tsjechië, raakte ik in gesprek met Wotienke. Een meisje uit Amsterdam dat heel veel speelt in Tsjechië en daar al een erkende naam is in het clubcircuit. In maart kwam Wotienke met haar Tsjechische band naar Nederland en ik mocht in m’n eentje openen voor een show in Haarlem. Dit beviel zowel van mijn kant als van de band. Als ‘grap’ gooide ik een balletje op ook in Tsjechië te komen openen. Tot mijn verbazing werd dit met veel enthousiasme gehonoreerd. Mmmmm, blij en tegelijkertijd twijfels over mijn capaciteiten als singer-songwriter; na vier maanden al in mijn eentje door Europa met mijn gitaartje? Wel aantrekkelijk, maar te vroeg en te saai voor nu. Ik denk terug aan februari aan een avond in Theater Kikker waar ik samen met Just (zanger van Taxi) een optreden deed. Een mix van Joosk, Just en Taxi liedjes. Erg vermakelijk, niet in de laatste plaats voor ons zelf. Just stemt in en de zaaltjes in Tsjechië worden door het management van Wotienke ingelicht dat zij haar eigen voorprogramma zal mee nemen: The JJ-Brothers! Vandaag gaan we richting Tsjechië. De reis is echter in tweeën geknipt, want voordat we dinsdag onze eerste show in Ostrava gaan doen, spelen we eerst nog in Berlijn. Een paar jaar geleden heb ik Esther Kruk ontmoet. Zij maakt hele gave ‘bewegende tekeningen’ (www.krukhier.nl), zoals ze dat zelf noemt. Esther werkt vanuit Berlijn. Drie weken voordat we naar Tsjechië vertrokken, mailde ik haar dat we misschien wel even langs Berlijn kunnen rijden en dat het leuk zou zijn daar ergens te kunnen spelen. Ik ga er vanuit dat dit voor deze tour bij een wens zal blijven, maar een dag later krijg ik al een mailtje van Esther waarin ze vertelt dat we een optreden in het café waar ze werkt. Waanzinnig! Vandaag zijn we dus eindelijk op pad. Met z’n tweeën in een auto voelt toch een beetje raar aangezien we jarenlang met een verroeste bus Europa hebben doorkruist. Maar zoals ome Neil al ooit zei: “rust never sleeps”, dus moet je blijven bewegen. Na zes uur rijden komen we aan in Berlijn. We parkeren onze auto voor de Blaumilchkanal. Als ik uit de auto spring om mijn benen te strekken komt er een meisje op me aflopen met twee kartonnen bekers in haar handen. Het is Esther met ons zojuist doorgebelde bestelling. Wat een luxe! Onmiddellijk blijkt dit echter noodzaak te zijn, want van de ene auto rollen we in de andere, van kroegbaas Andre, om vervolgens snel naar West-Berlijn te rijden. Daar wacht ons een radio-interview. Just laat horen dat hij goed heeft opgelet tijdens de Duitse lessen en weet in overtuigend Duits te antwoorden. We spelen drie liedjes en omdat de bas niet versterkt kan worden, spelen we de baspartijen op een akoestische gitaar. Met veel moeite lukt het me niet de slappe lach te krijgen. Ik probeer niet naar Just of Esther te kijken. Ik moet lachen van geluk en onnozelheid en realiseer me gelijk weer hoe gek het soms tijdens een toer kan zijn en dat het belangrijk is dingen te doen waarvan je niet weet hoe ze uitpakken. Leven, zeg maar. Na de radio gaan we naar Blaumilchkanal om te ‘soundchecken’. Na drie kwartier van pielen en liedjes spelen is het goed. We checken in bij het Kikker Hotel, 150 meter verderop in dezelfde straat. Als het tien uur is, gaan we op. Het is prachtig weer en mensen in de kroeg halen mensen van buiten naar binnen. De eerste paar maten voelen nog een beetje onwennig aan en Just en ik zijn beiden een beetje gespannen. Na het eerste liedje is dit weg en geven we de mensen een mix van Joost, Just en Taxi liedjes. Na ruim een klein uurtje is het helaas gedaan en zijn we door onze liedjes heen. Dit is onze eerste ‘eigen show’ van deze tour en het smaakt naar meer. Just en ik mengen ons tussen de mensen en we ontmoeten heleboel interessante en opvallend optimistische mensen. Zeer inspirerend. Rond een uur of drie lopen we naar ons hotel met een grijns op ons gezicht en met de belofte dat we absoluut terug komen. Dit was een prachtige avond. Joost Houd 3VOOR12/Utrecht de komende week in de gaten! De komende vijf dagen elke dag een nieuw dagboek van de Tsjechië-tour van de ‘JJ-Brothers’ Just en Joost.