Het laatste album van The Bravery, ‘The Sun and The Moon’, dateert al uit het begin van 2007. Niet direct een logisch moment om op tour te gaan. Toch trekken de New Yorkse mannen deze maand door Europa. In Nederland was Tivoli een van de haltes van hun tour. De mannen hebben moeite om het publiek mee te krijgen. De eerste twee nummers van de set – 'Fearless' en 'No Brakes' – brengen de massa nog niet echt in beweging en het duurt tot aan ‘An Honest Mistake’, de hit die de doorbraak van de New Yorkers betekende, dat het publiek begint te springen en klappen. Aan het voorprogramma ligt het eigenlijk niet. Mr. Love and The Stallions spelen een degelijke set met een sterke opbouw. Ze doen wat ze moeten doen en dat is de sfeer erin krijgen. De viool van Einar Ihle voegt karakter toe aan de nummers, en geeft ‘Sister’ een epische tintje. Voor de jongens is het jammer dat het publiek nog toestroomt, terwijl ze al lang en breed staan te spelen. Zanger Bas van de Looy wacht tot het einde met het bedanken van de menigte voor het podium. “We hoopten op een mannetje of zestig, zeventig en dan is er toch nog zo’n opkomst. Dit is geweldig!” Helaas is de sfeer die Mr. Love and The Stallions net had gecreëerd, weer weggeëbd voordat The Bravery goed en wel op het podium staat. Ze laten lang op zich wachten, terwijl de soundcheck in luttele minuten is geklaard. Deze had wellicht wat langer mogen duren, aangezien er tijdens de show een parade van half-werkende of stagnerende instrumenten voorbij komt. Dat doet echter weinig af aan de sound en de show van het New Yorkse gezelschap. Ze stijgen bij de meeste nummers boven de kwaliteit van hun albums uit, met bassist Mike Bindert als absolute muzikale uitblinker. Ook zanger Sam Endicott knalt, na even warm te hebben gedraaid aan het begin van de set, van het podium. Hij zet verreweg de meeste show neer, waar de rest van de band zich enigszins onbetuigd laat. Zij laten Endicott begaan en voerden hun taak op een gedegen manier uit. Opvallend en zeker niet onaangemaan is de plotselinge wissel van positie halverwege de set, wanneer gitarist Michael Zakarin de microfoon overneemt voor de B-side ‘The Dandy Rock’. Niet onverdienstelijk overigens; het publiek kan het waarderen en Zakarin geniet zichtbaar. Na een klein uur verlaten de mannen, uiteraard tijdelijk, het podium, om vervolgens terug te komen voor een toegift. De combinatie ‘Split Me Wide Open’, 'Tragedy Bound’ en ‘Unconditional’ vormt een terechte afsluiter van de avond. De echt bekende nummers zijn al gespeeld, maar voor de echte fans zijn dit wellicht de nummers die het meest tot de verbeelding spraken. The Bravery doet in ieder geval wat ze moest doen en dat is een gemoedelijke, laidback show neerzetten. Niet echt bijzonder, maar de show staat wel als een huis. En is dat niet waar het bij een band als The Bravery om draait? Gezien: The Bravery Tivoli, 27 juni 2008