Met rood-witte linten is het podium in de grote zaal van dB's afgezet. Maar niemand heeft belangstelling voor het podium, iedereen kijkt de andere kant op, naar het grote scherm. Stoelen worden verplaatst naar de twee als bioscoop ingerichte zalen. Voor wie geen zin heeft om naar binnen te lopen, weg van de grote bierpullen in de biergarten, staat buiten een tv toestel opgesteld. Hier, waar vanavond de Utrechtse folkpunkers van Circle J. en Amerikaan Jason Webley zullen optreden, voert muziek even niet de boventoon. Eerst is er natuurlijk nog die andere groep die moet spelen. Sommigen zijn speciaal voor de EK wedstrijd Nederland - Franbkrijk naar dB's gekomen. De grote zaal is dan ook goed gevuld met in oranje uitgedoste mensen. Natuurlijk wordt er uitzinnig geschreeuwd bij elk (bijna-)doelpunt, maar de echt brallerige mensen zijn er deze avond, gelukkig, niet bij. De sfeer is alvast goed en die kan natuurlijk alleen maar beter worden met de pretfolk van Circle J. en Jason Webley in het vooruitzicht. Als die laatste later op de avond het podium betreedt, blijft een groot deel van de mensen nog even in het café-gedeelte achter om de 4-1 winst te vieren. Gelukkig weet (voor zover je daarvan kunt spreken) het voorprogramma, Jason Webley, ook de zaal vol te krijgen. Het zal vooral te maken hebben met de manier waarop Jason Webley in zijn eentje niet alleen zijn instrumenten, maar ook de zaal bespeelt. Normaal gesproken treedt Jason op met band, maar nu moet hij het in zijn uppie doen. Geen probleem: hij doet het gewoon allemaal zelf. Het ritme verzorgt hij door met zijn voeten op het podium te stampen en ondertussen speelt hij afwisselend op gitaar en accordeon. De liedjes klinken behoorlijk Balkanesque, hoewel nummers als The Drinking Song juist weer heel Iers aandoen. Met zijn ringbaard, hoed en lange haar wordt de Amerikaan uit Seattle al snel vergeleken met Weird Al Yankovic. En ook de humor is bij Jason Webley volop aanwezig. "You're all happy, aren't you? Because it's Friday the thirteenth." Droogkomisch is Webley wel en dat daarvan getuigen ook latere opmerkingen van deze opvallende Amerikaan. "I'm thinking of playing a new song, but all my new songs have a problem, so I'll just play an old one", verkondigt hij. Na wat oude nummers gespeeld te hebben, maakt hij duidelijk wat precies zijn probleem is: hij heeft eigenlijk een band of zelfs een orkest nodig. En daarbij kan hij de hulp van het publiek wel gebruiken. Tot twee keer toe wordt het publiek verdeeld in meerdere groepen, die ieder een bepaald instrument moeten imiteren. Dan nog even het publiek aansporen met opmerkingen als 'You know who was a better orchestra? France!' en gaan! Het werkt, het publiek doet massaal mee. De Utrechtse folkpunkers van Circle J. doen wat succesvolle Amerikaanse bands als The Dropkick Murphys en Flogging Molly óók doen: punk combineren met Ierse folk. Eerder dit jaar mocht Circle J. dan ook al eens in het voorprogramma van The Dropkick Murphys staan. Rond half één betreden de Utrechters het podium in dB's. Op het oog lijkt Circle J. iets minder publiek te trekken, maar met de vrije ruimte weet men wel raad: op z'n Iers gaat het publiek volkomen los op de folkpunk. Binnen de kortste keren is de zaal omgetoverd tot 'dansvloer', die voor tweederde gevuld is met een ronddansende, uitbundige mensenmassa. De set van Circle J. zit goed in elkaar, ondanks dat de stem van zanger en bassist Tomba af en toe uit de bocht lijkt te vliegen. Maar ook daar heeft hij een verklaring voor: "Ik heb mijn stem net geloof ik verkloot toen ik viool moest zijn." Het merendeel van de nummers is afkomstig van hun debuutalbum 'Fat Man's Chest', dat vorig jaar werd uitgebracht. Tegen het einde van de set leggen banjospeler Jasper en thin whistle speelster Marianne hun instrumenten even aan de kant, als de band 500 Miles van The Proclaimers covert. Met dit optreden bewijst Circle J. dat het geen schande is om ze in één adem te noemen met bands als The Dropkick Murphys en Flogging Molly. En de muziek werkt natuurlijk perfect als verhoging van de feestvreugde. Het feestje zelf gaat na afloop buiten de zaal nog even door. Tot in de kleine uurtjes. Jason Webley en Circle J. Gezien: dB's, 13 juni 2008