En dan, tijdens ‘Shot of a Gun’ stopt Dinand ineens. Of de lichten aan mogen. Zo kan hij ons niet zien meezingen. Oprechte gevoelens van dankbaarheid overspoelen ons. Hij, Dinand Woesthoff, onze grootste vaderlandse rockster (hij heeft zelfs een eigen blad!), heeft aandacht voor ons bestaan, wil ons zelfs zien! Net terwijl de show met drugslied R.E.A.L wat al te ver over de hoofden van het publiek lijkt weg te drijven, schijnen de lichten in óns gezicht en kijkt Dinand recht in ónze ogen. Tja, wat moet je dan, als simpel mens? Kane opent met een duidelijk statement. ‘Yeah, Yeah, Yeah’ windt er bepaald geen doekjes om. Ruiger, agressiever en welja, venijnig schiet Kane uit de startblokken. Na een periode van persoonlijke tragedies, verwerkt op de vorige, sombere plaat ‘Fearless’, presenteert Kane zich als een band met een hernieuwd levensgevoel en een nieuwe ‘rockende’ sound. Eerste observatie: de bravoure is terug. Daaropvolgende oprechte vraag: hoe blij moeten we daar eigenlijk mee zijn? En: hoe rock is rock als het geen ziel heeft? ‘Everything You Want’ is niet alleen voor Kane een grensverkenning. Ook de aanwezige fans lijken nog op zoek naar het juiste gevoel bij de nieuwere nummers. Met een muur van geluid, voortgestuwd door een technisch uiterst geconcentreerde band, blaast Kane zichzelf op tot de band die ook in de Kuip overeind moet blijven staan. De set van vijf kwartier is op zijn sterkst aan het einde van het reguliere gedeelte. Met typische Kane-songs als meezingsingle ‘Shot of a Gun’ en Kane-classic ‘Rain Down on Me’ schreeuwt, fluit en stampt het publiek de helden terug voor een toegift. In alternatieve kringen heeft Kane, en Dinand in het bijzonder, nooit echt de handen op elkaar gekregen; 'veel te commercieel'. 'Stom accent'. 'Belachelijke stem'. En vooral: overambitieus. In de bijbel voor de zelfingenomen popsnob allemaal te vinden onder het stukgelezen kopje ‘doodzonden’. Hoe ontdaan van enige ironie of zelfrelativering Dinand de show vanavond ook naar zich toe trekt, hoe leeg en gespeend van elke ontroering of subtiliteit het allemaal ook is: ergens moet er toch iets (Talent? Goede neus? Werkdrift?) zijn, waardoor al deze doodzondes niet hebben kunnen verhinderen dat Kane inmiddels is uitgegroeid tot stadionact en bigseller. Vanavond lijkt het recept voor dat succes weer verbijsterend simpel. Dinand's pijnlijk overtuigende imitatie van de foute rockster, afgewisseld met reflectieve gedachten over aards geluk (‘Hebben we er nog een beetje zin in?’, ‘We gaan feesten, mensuh!’) doen daarvoor het meeste werk. Een keurig gevoel voor balans doet de rest. Eerst links een foto/contactmomentje, daarna rechts en als de aandacht van het publiek dan toch nog wegzakt vertelt Dinand op de voor hem zo karakteristiek manier een opbeurend verhaal over strijd en het maken van de juiste keuzes. Het grote gebaar, de grote woorden, ze kunnen het gebrek aan ontroerende of echt opwindende momenten alleen maar suggereren. Nooit wordt het echt persoonlijk of ontstaat het idee aanwezig te zijn bij de uitvoerig van een oprecht artistiek product. De toegiften ‘Catwalk Criminal’ en de heuse primeur ‘Tough’ monden uit in een lange, uitgesponnen versie van ‘As Long As You Want This’. Vooral zo lang omdat Dinands strijdmakker Dennis van Leeuwen een keer of zes bedankt voor alles. Dat nadat hij ‘Tough’ ook als serenade aan Van Leeuwen heeft gezongen. Dan is het voorbij en knalt ‘Rock ‘N Roll Star’ van Oasis uit de boxen. Wat zou Liam eigenlijk van Kane vinden? Kane Gezien: Tivoli Oudegracht, donderdag, 5 juni 2008