Dat EKKO deze zondagmiddag publiek zou trekken was natuurlijk te verwachten. De Zuid-Afrikaanse zanger Chris Chameleon is voor Utrecht geen onbekende. Hij vierde hier met z’n band Boo! hoogtijdagen. Voor de geplande voorstelling was het idee van zitplaatsen door de snelle kaartverkoop dus ook al snel van de baan. Geen slecht plan: het is bomvol. De middag wordt geopend door Marten de Paepe. De Nijmeegse singer-songwriter wordt op zijn website beschreven als folkie. Zijn liedjes maakt hij met minimale middelen: zang en gitaar spelen de hoofdrol. Vanmiddag heeft Marten de Paepe Chantal van der Leest meegenomen, die hem aan ‘weerszijden’ versterkt met tweede stem en klanken op xylofoon en harmonium. De, zoals op zijn site omschreven, warme, herfstige, akoestische fluisterliedjes weten in al hun eenvoud de aandacht van het publiek er goed bij te houden. Zelfs het stemmen van de gitaar tussen de nummers door doet de aandacht niet verslappen. De Paepe belooft tijdens deze stiltes dat wachten altijd beloond wordt. Deze beloning blijft in de zin van hoogtepunten een beetje uit. Het is een aangename set om naar te luisteren, maar echt spannende dingen gebeuren er niet. De vraag is of dat ook wel moet. Aan het applaus te horen is het publiek in ieder geval meer dan tevreden. En dan, na eventjes gewacht te hebben, komt de man waar het om draait deze zondag het podium op. Chris Chameleon neemt met zijn gitaar plaats op de kruk die voor hem klaar staat. Maar wie Chameleon eerder heeft mogen aanschouwen, weet dat deze man zoveel meer doet dan alleen gitaarliedjes spelen. In de tijd dat Chris Chameleon met zijn band Boo! Nederland en daarmee vooral Utrecht regelmatig aandeed, wist hij iedereen te verbazen door zijn bereik van vier octaven en het brede scala van geluiden dat hij daarnaast met zijn stem kan produceren. Dat belooft dus wat. Chameleon begint zijn set met een verhaaltje over zes jaar geleden toen hij ook in Ekko speelde. Met dit verhaal heeft hij het publiek direct op zijn hand en dit weet hij het hele optreden vol te houden. Hij zet in met een nummer in het Afrikaans, z’n moedertaal waarin hij veel van zijn nummers zingt. Deze succesvolle weg is hij ingeslagen nadat de band Boo! in 2004 uit elkaar ging. Het jaar erna nam Chris Chameleon het album ‘Ek Herhaal Jou’ op met gedichten van de Zuid-Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker. Ook zijn laatste album ‘Ek Vir Jou’, waarmee hij vorig jaar bij Excelsior tekende, is in het Afrikaans. Tijdens het optreden wisselt Chameleon niet alleen in zijn liedjes tussen deze twee talen, tussen de nummers door vindt hij dat hij procentueel evenveel Engels als Afrikaans moet spreken om iedereen gelukkig te houden. Met de combinatie van vertelkunsten en liedjes lijkt EKKO te zijn veranderd in een theaterzaal. Ook het publiek verschilt met dat van een ‘normaal’ concert. In de zaal staat een grootmoeder met haar kleinkinderen. Niet zo vreemd misschien, dit theatergevoel, na Chameleon’s eerdere theatertour met Spinvis en de volgende theatertour alweer gepland. Daarnaast worden vanmiddag de verhalen uitgebeeld en aangedikt met stemgeluiden. Zo komt er een Zuid-Afrikaanse telefoon voorbij, is het mogelijk saxofoon te spelen zonder saxofoon en weet Chameleon een uitstekende imitatie te doen van zowel een ruimteschip als een buitenaards wezen. Halverwege de set komen er dan ineens een aantal oude en voor sommigen in de zaal nog bekende nummers van Boo! voorbij. Eerder dit jaar speelde Chris Chameleon voor het eerst weer met oud Boo! collega Ampie Omo, iets waar misschien ooit nog weer een staartje aan gaat komen? Tot die tijd heeft de kameleon alles in huis om in zijn eentje het publiek te vermaken. Want dat doet deze man. Of het nou met een mooi liedje is waar in alle stilte naar geluisterd wordt of door het publiek te betrekken bij een nummer en ze mee te laten zingen. Chris Chameleon doet nog altijd zijn naam eer aan, want een kameleon, dat is hij zeker. Gezien: Chris Chameleon & Marten de Paepe EKKO, 22 juni 2008