Na twee jaar is Panic At The Disco terug in Tivoli. De nieuwe plaat ‘Pretty. Odd.’ is uit en het uitroepteken is uit de naam verdwenen. Zou dit betekenen dat de band uit Las Vegas, die zijn bekendheid bij vooral het jongere publiek voor een groot deel aan MySpace te danken heeft, inmiddels wat volwassener is geworden? Niet echt. Het concert van vanavond is, enigszins tegen verwachting van de popzaal in, niet uitverkocht. Toch is dat aan het geluid dat uit de zaal komt niet te merken. Ruim voordat de band zijn entree maakt is het druk voor het podium en wordt er luid gegild. Een voorprogramma is er vanavond niet, dus het wachten is op Panic At The Disco. De spanning stijgt en er worden flink wat dingen op het podium gegooid. Na tweemaal het publiek op te zwepen met een flauwe valse start, waarbij de lichten uit maar dan toch ook weer aan gaan, komt de band dan eindelijk op. Vanaf de eerste noot staat Tivoli op zijn kop. De band zet in met het hitje ‘Nine in the Afternoon’ van het nieuwe album. Vanavond maakt het echter niet uit welk nummer een hit is of niet, ieder nummer wordt luidkeels meegezongen. Het gegil van het publiek gaat het hele optreden onafgebroken door. Ook vanavond bestaat dit publiek voor het grootste gedeelte uit jonge meisjes. Sommigen met hun vriendje en enkelen hebben zelfs hun ouders meegenomen. Het mag de pret niet drukken. Er kan veel over deze band gezegd worden, maar ze weten hun publiek te pleasen. Dat de nummers na een tijdje gaan vervelen en niet alle stempartijen even zuiver zijn, lijkt niet uit te maken. De nummers van ‘Pretty. Odd.’ zijn al iets interessanter dan de veelal op elkaar lijkende nummers van ‘A Fever You Can’t Sweat Out’. De koortjes en psychedelische klanken nemen het publiek mee naar de jaren zestig. Voor de afwisseling mag gitarist en publieksfavoriet Ryan Ross ook een nummer zingen; ‘Behind the Sea’. Een stuk minder volume, maar toch een aangenaam stemgeluid naast de af en toe nogal geforceerde, overheersende klanken van Brendon Urie. Het concert eindigt met woorden van dank aan de ontzettende steun en toewijding van het publiek. Zonder hen zou de band niet hier maar nog altijd in de garage staan te oefenen. Brendan Urie komt terug voor een toegift, waarna de rest van de band zich bij hem aansluit. Na nog drie nummers sluit Panic At The Disco de avond af met een klein stukje van The Beatles’ ‘Hey Jude’. Dan is het tijd om te gaan en de band verlaat het podium met de woorden “Hugs, kisses and high fives!” voor de fans, die vanavond tevreden en schor naar huis gaan. Panic At The Disco Gezien: Tivoli, 26 juni 2008.