Schoolfeesten, dat waren nog eens tijden. Magische, lange avonden waarin de strijd van het net iets te jonge lichaam tegen een net iets te geduchte tegenstander (bier, sigaretten en onrustige verlangens) de volgende ochtend nog weleens zonder brakke gevolgen bleef. Dat die jonge opgewektheid zo nu en dan ook weleens het zicht op de harde werkelijkheid beperkt, mag bekend zijn. Neem de sympathieke jongens van Percival uit Dongen (Brabant). De melodieuze punkrock en de energieke voorman zijn zo slecht nog niet, maar credibility-technisch hebben de Brabanders nog een weg te gaan. Percival, vanwaar die naam, jongens? Rock 'n roll is niet hetzelfde als magisch realistische jeugdliteratuur!  Zoiets ‘nerdy’ zal Uncle Frankle niet snel overkomen. De als Britse indieknaapjes gestileerde band heeft overtuiging, karakter (toffe zanger!) en zelfs liedjes waar de hitpotentie vanaf galmt. Dat het spectrum niet veel breder is dan Brits (Franz Ferdinand) en hip (Arctic Monkeys) is amper bezwaarlijk. Ze zijn jong, begrijpen nu al prima hoe ze zich moeten profileren en wonnen niet alleen de ‘Drop je demo-actie’ waarvoor een plek op de Dutch-Delight avond werd verdiend, maar kregen eerder dit jaar zelfs al de volle aandacht in het walhalla van de Nederlandse showbizz: een optreden in De Wereld Draait Door. Potentie genoeg dus. Over Only Seven Left kunnen we kort zijn: prima liedjes, prima uitstraling en een matige zang completeren het beeld van een sympathiek jong bandje zonder al te veel urgentie. De liedjes zijn dromerig, de uitvoering vanavond niet erg strak en de fans jong. En enthousiast. Dan weet Common People bij, nota bene, het eerste echte optreden meer indruk te maken. Als later op de avond de prijs naar deze indie-rockende (The Libertines, The Strokes, enfin, u kent het soort hipsters wel) debutanten gaat, krijgt een geslaagde avond dan ook een terechte bekroning. Gezien: Dutch Delight dB's, 27 juni 2008