Zwarte Poëzie is een Utrechtse formatie die Nederlandstalige new wave maakt. De band is het geesteskindje van zanger/gitarist Edwin van der Velde en heeft, na enkele demo’s gemaakt te hebben, in 2007 de EP 'Grijs Verleden' uitgebracht. Hierop brengen zij deze (naar eigen zeggen unieke) mix van ‘wave in je moerstaal’ ten gehore. Het eerste dat opvalt aan de EP is de geluidskwaliteit. Zwarte Poëzie ontstijgt hiermee duidelijk het demoniveau van het vorige werk. Dat is bijvoorbeeld goed te horen aan het nummer ‘Misschien Morgen Wel’, dat in bijna identieke structuur ook al op een eerdere demo stond. Op de huidige plaat klinkt het nummer echter veel overtuigender. Waar de vorige versie nog mat en saai klonk, komt deze versie - puur door de vollere klank en betere afstelling - ineens heel sterk over. Hoewel de muziek van Zwarte Poëzie verder niet erg vernieuwend is, doet de band wel precies wat ze moet doen. De invloeden uit de wave van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig zijn op deze plaat duidelijk te horen en de bijbehorende sfeer wordt goed neergezet. Dit komt vooral door de ruimtelijke productie met veel galm en effectjes, gecombineerd met de immer aanwezige bas en de soms vieze distortion van de gitaren. De zang van Edwin van der Velde is vrij bepalend voor Zwarte Poëzie. Met zijn donkere teksten en bijpassende stemgeluid roept hij al snel een neerslachtig beeld op. Dat beeld wordt nog eens versterkt doordat de teksten in het Nederlands zijn, waardoor ze toch meer tot je doordringen dan de teksten van een gemiddeld Engelstalig bandje. Op cryptische wijze wordt een verhaal verteld waarbij het moeilijk is om niet in de sfeer mee te gaan. In het zwaarmoedige karakter van de muziek van Zwarte Poëzie ligt eigenlijk zowel de kracht als de zwakte van deze band. In de eerste zinnen van de titeltrack zingt Van der Velde bijvoorbeeld: “Zoals een grijs verleden maar noch zwart, noch wit, noch beeld/Alles op gevoel en alles nog verdeeld”. Met de combinatie van dit soort cryptische teksten en de algehele sfeer van de muziek schildert Zwarte Poëzie telkens weer een mooi, doch melancholisch plaatje. Er zullen echter ook mensen zijn voor wie deze EP gewoon te dramatisch is. Zowel de sfeer als de teksten liggen gewoon erg zwaar op de maag. In het nummer ‘Zwarte Ramen’ zingt van der Velde bijvoorbeeld: “En niemand weet nog hoe/En niemand weet nog waar/Maar in de schaduw in dit lichaam/Zit ik achter een zwart raam”. Het is de stuwende kracht van dit nummer waardoor het uiteindelijk toch nog goed uit de verf komt, maar vrolijk zul je er niet van worden. Er is duidelijk tijd besteed aan deze EP; de nummers steken goed in elkaar, de zang is sterk en de opnamekwaliteit is goed. Ondanks het wat moeilijke karakter levert Zwarte Poëzie een goede EP af. Deze is gratis te downloaden vanaf de website van de band. Zwarte Poëzie speelt vrijdag 29 februari in de Wildcardronde van de Clash of the Titians in dB's.