Dat er in het Canadese alternatieve circuit al jarenlang goede muziek wordt gemaakt, staat buiten kijf. Iedereen kent inmiddels het rijtje van succesvolle acts wel uit zijn hoofd : Arcade Fire, The Dears, Patrick Watson, Broken Social Scene, Feist, etc. etc. Daarnaast zijn er ten noorden van de Verenigde Staten nog talrijke interessante bands, waar niemand ooit van gehoord heeft. Johan Gijsen (programmeur Tivoli) en Bob Van Heur (agent / boeker van verschillende bands) vonden dit een grof schandaal en namen het initiatief om deze doos van Pandora voor het Utrechtse publiek te openen. Onder de noemer 'Le Guess Who?' organiseerden zij vorig jaar een tweedaags festival, waarbij een aantal van deze acts hun opwachting mocht maken. Dit werd een groot succes. De organisatie van een tweede editie kon logischerwijs niet uitblijven.
Voor deze editie werd de muzikale diversiteit een tikkeltje opgeschroefd. Risico daarvan is wel dat de samenhang in de programmering ietwat ver te zoeken is. In EKKO bijvoorbeeld stond de sacrale synthipop van voorprogramma Katie Stelmanis lijnrecht geprogrammeerd tegenover de degelijke rootsrock van hoofdact Fred Eaglesmith. Dit bleek achteraf gezien niet zo’n verstandige keuze. Het klassiek geschoolde koormeisje Katie Stelmanis produceert een soort gothic casiopop die nog het meeste weg heeft van Dead Can Dance, maar dan gespeeld door het C64 Orchestra. Haar presentatie is ronduit houterig en de muziek is niet interessant genoeg om de in groten getale aanwezige 'Fredheads' voor zich te winnen. Als Katie zich aan het einde van het optreden vergrijpt aan 'Crying' van Roy Orbison (waarbij haar stem klinkt als een mekkerend schaap), zoeken ook de overgebleven toeschouwers hoofdschuddend de bar op.
Fred Eaglesmith en zijn band hebben hierna slechts anderhalf uur de tijd om hun kunstje te vertonen en dat is natuurlijk veel te kort. Fred heeft in het verleden diverse malen in Utrecht gespeeld en bij al deze optredens nam hij ruimschoots de tijd om tussen de nummers door de ene na de andere hilarische anekdote te vertellen. Deze man kan in zijn eentje prima een avond vullen en heeft helemaal geen support act nodig. Dus als zo’n voorprogramma dan ook nog een keer zwaar tegenvalt, dan is dat natuurlijk eeuwig zonde.
Door het gebrek aan tijd ligt het accent deze avond meer op de muziek, en op dat gebied hebben we Fred weleens beter gezien. Hij staat regelmatig stevig te rocken op het podium, wat de subtiliteit van zijn nummers niet altijd ten goede komt. Ook zijn anekdotes over o.a. witlof, kabouters en malafide tourbus-verhuurders komen deze keer niet helemaal uit de verf. Dat is voornamelijk te wijten aan een schreeuwlelijk in het publiek die zich overal mee meent te moeten bemoeien en denkt dat hij grappiger is dan de heer Eaglesmith himself.
Pas tegen het einde van het concert, als Fred zijn band naar de kleedkamer heeft gestuurd, krijgen de fans alsnog twee prachtige ballades te horen die ook de kritische luisteraar recht in het hart weten te raken. Puur op basis van deze twee nummers verdient deze man een herkansing, maar het is wel te hopen dat hij het podium dan helemaal voor zichzelf heeft.
Ondanks het feit dat deze avond uiteindelijk niet geheel aan de verwachtingen voldoet, blijft Le Guess Who? natuurlijk een lovenswaardig initiatief waarmee zowel Utrecht als Canada in muzikaal opzicht op de kaart worden gezet. Als bij de volgende editie de nadruk nog iets meer op kwaliteit in plaats van kwantiteit wordt gelegd, heeft Le Guess Who? alle ingrediënten in zich om een blijvertje te worden in het totale Utrechtse muziekaanbod .
Gezien: Fred Eaglesmith en Katie Stelmanis, EKKO, 27 november 2008