De Helling stond afgelopen zaterdag in het teken van gothic industrial noise. Op het programma stonden Das Ich, Hocico, 100 Blumen en Monokrom, waarvan Hocico de overtuigende uitblinker van de avond was. Als eerste was het de beurt aan Das Ich. Na enige tijd naar een onheilspellende instrumentale intro geluisterd te hebben komen de mannen dan eindelijk het podium op. Bruno Kramm en Stefan Ackermann richtten eind jaren tachtig het post-wave Das Ich op. Inmiddels hebben ze hun muziek uitgebreid met kenmerkende industrial en dark-electro geluiden. De twee excentrieken worden deze show bijgestaan door keyboardspeler “The Butcher” die zijn bebloede slagerspak nog aan heeft. Zo op het eerste gezicht lijkt zanger Stefan een schraal ventje dat zich in zijn te strakke skinny jeans heeft gewurmd en een rood besmeerd bloot bovenlijf en gezicht heeft. Maar de vocalen herinneren ons waar zijn krachten liggen: vooral wanneer zijn donkere, diepe stem het nummer “Gott ist Tot” zingt. Het is duidelijk dat Bruno en Stefan de kern van Das Ich zijn. Vooral Stefan leeft zich uit op het podium en interacteert met het publiek door gekken bekken te trekken en ze mee te laten zingen in de microfoon. Voor het afsluitende nummer vraagt Stefan het publiek wat ze willen horen. Zonder twijfel wordt luidkeels in koor geroepen: “Destillat!”. Dit is absoluut een van de sterkste en beste nummers van Das Ich. (VNV Nation heeft er een remix van gemaakt.) De bezoekers zingen zo hard als ze kunnen mee. Het enthousiasme zorgt ervoor dat het drietal na afloop ook nog voor een toegift terugkeert. Maar zoals Stefan uitlegt, willen ze Hocico’s speeltijd niet in beslag nemen. Na een uur pauze is het dan tijd voor headliner Hocico. Even lijkt het erop dat niet iedereen de zaal binnen kan, maar uiteindelijk komt de lange rij buiten in beweging en stroomt De Helling vol. “Welcome to the experience of the night”, zegt Erk Aicrag tegen een afgeladen Helling. Samen met neef Rasco Agroyam is hij reeds vijftien jaar lang bezig met het maken van donkere industrial - gothic muziek. De twee Azteken komen uit Mexico en Hocico is dan ook Spaans voor “snuit” en dan niet op een vriendelijke manier bedoeld. Al vanaf het eerste nummer is duidelijk dat Hocico een grote naam is en kan de avond niet meer stuk. Als een krijger staat Erl met de microfoonhouder in de lucht. Hij heeft bij het eerste nummer De Helling al veroverd en het wordt alleen nog maar beter. In tegenstelling tot Das Ich laten de neefjes de nummers feilloos in elkaar overlopen. Geen tijd voor stilte, want deze industrial is extreem dansbaar en we hebben maar een uur. De muziek kenmerkt zich door de typische mysterieuze “Hocico – synthesizer klanken” van Rasco die een perfecte basis vormen voor Erk’s rauwe stem die met een vocoder vervormd is. Het publiek krijgt geen genoeg van nummers als ‘Forgotten Tears’, ‘Odio en el Alma’ en ‘Ecos’. De agressieve stem in combinatie met de synthesizer en de zweepslag op de tweede tel zorgen ervoor dat de hele Helling los komt. De stroboscoop doet er nog een schepje bovenop en de beelden die boven het podium zijn afgeschermd komen hierdoor nog heftiger over. Ze maken duidelijk dat de agressie in de nummers voortkomt uit de inhoud van de teksten die gaan over oorlog, hongerige kindjes in Afrika, geweld en mishandelingen. Airco of niet, gezweet wordt er, en hoe! Erk gooit niet voor niets flessen water in het publiek. Hij beweegt zelfs zo enthousiast dat zijn broek er letterlijk van afzakt, met een waar bouwvakkersdecolleté als gevolg. Wanneer hij backstage zijn broek heeft opgetrokken is hij even in paniek wanneer het volgende nummer al is gestart, omdat hij zijn microfoon niet kan vinden. Uiteindelijk is hij netjes op tijd voor zijn inzet. Helaas is het uur al snel voorbij en breekt de tweede helft van de avond aan. Hocico was hard, agressief, maar vooral ook overtuigend erg goed. Volgend jaar meer Hocico en dan in de Oudegracht alstublieft! Na de set van dj Distorted Chaos is het de beurt aan 100 Blumen. De spannende noise van de Düsseldorfer golft heen en weer tussen het betere transparante stampwerk en schijnbaar ondoordringbare ruis. Schijnbaar, want er pulseert onderhuids een beat of melodie die weer langzaam opkomt en uiteindelijk alle aandacht opeist. Het resultaat is afwisselend fijn hoofdknikken en dansen. De knoppendraaier lijkt tussen de nummers door soms de weg kwijt. Hij kijkt verschrikt als er blijkbaar ineens iets anders klinkt dan hij verwachtte. De pauzes tussen elke track en het theatrale gehoest halen de vaart er soms uit, maar dit en de aankondigingen in gebroken Engels geven het ook wel iets aandoenlijks. Muzikaal is het in ieder geval spannend genoeg om de aandacht vast te houden. Zeker als er na een bak herrie doodleuk een Franse chanson klinkt, of een Duitse toespraak. Toch zou 100 Blumen er bij winnen als de set wat gesmeerder zou lopen en de passsages non-stop in elkaar overvloeien. Dan staat er een act die absoluut mag terugkomen op een volgende editie van Summer Darkness. Langzaam kruipen er vier licht gehavende mummies op het podium; de stukken textiel laten her en der los. Als een stel chrirurgen staan ze over een tafel met apparatuur gebogen, waar ze samen een indrukwekkende hoeveelheid geluid mee produceren. Ondertussen voeren ze om de beurt een mime-act uit; de een gaat voor de ander op de knieën, en later vinden we er twee in een innige omhelzing en proberen ze te zoenen. Een vieze nasmaak, na de visuals bij Ait! eerder die dag in Ekko. Aanvankelijk klinkt er overstuurde noise, maar heel langzaam groeit er een beat, die halverwege de set de boventoon voert en uitgroeit tot maximaal machinaal stampwerk. Monokrom is een intrigerende act, maar de mummies moeten het qua muzikale ideeën en originaliteit afleggen tegen 100 Blumen, dat samen met Hocico het hoogtepunt van de avond vormde. Summer Darkness dag 4 met Das Ich, Hocico, 100 Blumen en Monokrom Gezien: Tivoli De Helling, zaterdag 9 augustus 2008