Alela wordt vooraf gegaan door Mariee Sioux , een klein vrouwtje met zeemeerminnenhaar en een kinderlijk breekbare stem. Hoewel ze alleen met haar gitaar op het podium zit, is het niet moeilijk er een koortje panfluiten bij te denken. Zou ze in een wigwam wonen? Haar zinnen neigen soms naar gefluister van een kristallen prinsesje dat nodig getroost moet worden, maar nooit helemaal in tranen uitbarst. Ze komt loepzuiver tot de grootste hoogtes, maar het is allemaal net niet spannend genoeg om de zaal stil te krijgen. Dat verandert wanneer Alela het podium betreedt: alle oren zijn op haar wonderbaarlijke stemgeluid gespitst. Ze zingt in ijzingwekkend diepe golven die tegelijkertijd warmte meenemen. Terwijl haar vingers over de snaren van haar gitaar rollen, brengt ze haar liedjes met overslaande accenten. Zónder daarbij de indruk te wekken dat ze ieder moment in tranen kan uitbarsten. Met haar lange staart naar links gerold en lange veren in haar oren, ziet ze er bovendien beeldschoon uit. Samen met haar vader op slide gitaar of mandoline en een banjoman met een indrukwekkende sik, speelt Alela hoofdzakelijk liedjes van haar debuutalbum ‘The Pirates Gospel’. Hoewel ze de eerste exemplaren nog met een handgemaakt haaksel versierde, woont deze grote folk belofte inmiddels in haar tourbus. Ook Mariee Sioux verschijnt een paar keer terug op het podium en fluistert met gesloten ogen een tweede stem in. Het slepende ritme van de titelsong neemt je zo mee de zee op, maar ook andere nummers worden gesierd door snaren die rollen als locomotieven. Alela Diane boeit van begin tot einde, maar vooral bij het toegift ‘Oh! My mama’ – waar de halve zaal stiekem al op stond te wachten – maakt de nacht van het kippenvel haar belofte waar. Alela Diane en Mariee Sioux Gezien: Tivoli de Helling, zaterdag 12 april 2008