De officiële cd-presentatie liet nog even op zich wachten nadat een optreden in EKKO eerder deze maand werd afgelast. Neonbelle zou het voorprogramma van The Good Life verzorgen maar die band moest wegens familieomstandigheden afzeggen. Toch kon het Utrechtse trio op de geplande avond optreden voor een uitverkocht Paradiso, dit keer als voorprogramma van Beirut. Maar een cd-presentatie vindt naar goed gebruik plaats in eigen stad, in het bijzijn van vrienden en collegamusici. Vanavond is het dan zover: de band mag openen voor het Zweedse Loney, Dear in een goed gevuld Tivoli. Dat lijkt snel te gaan voor een bandje dat amper twee maanden bestaat. Maar de bandleden zijn allen al langer bekend in het Utrechtse popcircuit. Zangeres Pien Feith staat op 8 december met haar eigen band zelfs in de finale van de Grote Prijs van Nederland. Toetsenist Jelte Heringa is meest bekend van Most Unpleasant Men en Durk Attaturk. Zij werden door Maarten Besseling (van The Green Motel studio) een week lang uitgenodigd om samen in een Belgische blokhut liedjes te maken. Dat resulteerde in de goed ontvangen ep 'In a cabin with...' en het project werd band. Besseling staat vanavond niet op het podium aan de Oudegracht maar doet mee vanachter de mengtafel in de zaal. Feith en de in pak gestoken Heringa vertolken samen de naar electropop neigende liedjes met toetsen, laptop en gitaar. De stem van de zangeres leent zich uitstekend voor dit soort muziek en naast eerder genoemde vergelijkingen met de 'Groten der Aarde' heeft het, in deze setting, zelfs iets weg van Björk. Het is alleen veel ingetogener, zonder uithalen en bombast. Het is wel te zien dat Pien Feith niet gewend is zonder gitaar op een podium te staan, haar lichaamstaal blijft wat achterwege. Dat deert het optreden verder niet. De liedjes klinken prachtig, ook als Heringa is vergeten zijn keytar in te pluggen. Wat wel irriteert is het constante gekakel van een groot deel van het publiek. Geen onbekend verschijnsel, zeker niet aan de Oudegracht. Naarmate je dichter bij het bargedeelte komt begint het gepraat van bezoekers zo ongeveer het geluid van het podium te overstemmen. Tussen maar ook tijdens de liedjes van Neonbelle. In de hardere stukken gaat de band er nog overheen maar in het zachtere materiaal (volop aanwezig in de set) waan je je in een enorm café met achtergrondmuziek. De cd-presentatie had om die reden wellicht toch beter in EKKO gepast. Kleinere zaal, makkelijker stil te krijgen dan het enorme Tivoli waar de meeste mensen nou eenmaal staan te wachten op het hoofdprogramma van de avond. Dat hoofdprogramma brengt aangename singersongwriterliedjes van het hoogste niveau. Loney, Dear speelde eerder dit jaar al in een EKKO dat de Zweed in de armen sloot. De wat gedrongen jongen in houthakkersshirt met gitaar is dan ook een allersympatiekst persoon. Maar vooral ook oprecht. Zo mogen geinteresseerden gerust onderhandelen over de prijs van zijn cd's, mochten ze die te hoog vinden. Het is tekenend voor Loney, Dear en de sfeer deze avond, die is vooral lief, gelukzalig lief bijna. Was hij in EKKO nog wat schuchter, in Tivoli staat hij ontspannen op het podium. De set van dik een uur en gaat van intieme kippenvelmomenten naar bijna extatische popmuziek. De verveling ligt hier en daar op de loer, vooral wanneer zanger en achtergrondzangeres voor de zoveelste keer in 'lalala' uitbarsten. Maar het publiek heeft het zichtbaar naar zijn zin en de band ook. Niet voor niets komt die tot twee keer toe terugkeert voor een toegift. Gezien: Loney, Dear en Neonbelle Tivoli, 22 november 2007