Ondanks de slechte weersvoorspelling verloopt de reis richting het nieuwe gebouw van de Kelder bijzonder zonnig. Hier probeert organisatie jaZZaquarium in samenwerking met de zaal, succesvolle jazzmiddagen te programmeren. Een handgeschreven gastenlijst verklapt dat ongeveer een dozijn mensen niet hoeven te betalen vandaag, en bij binnenkomst lijkt het erop alsof dat ook het volledige publiek is. The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble (TKDE) is nog maar net gestart, en meer dan twintig mensen zijn er niet te bekennen. Het onheilspellende geluid van de abstracte jazzkliek is misschien te vergezocht voor een ordinaire zondagmiddag. Deze typerende situatie leidt tot een statisch optreden. De toon is gezet wanneer één van de fotografen besluit in alle rust midden op de vloer van de zaal haar statief te plaatsen. Als artiest kan je op zo'n moment niet veel meer doen dan je eens goed achter de oren te krabben. Het merendeel van het publiek heeft plaatsgenomen op de zitbankjes aan de zijkanten, terwijl maar een klein groepje mensen de koude betonvloer verkiest voor een beter zicht op het podium. Bij de bar is het angstvallig stil. Het is een gênante vertoning voor een Planet Mu act, waar bassist Jason Kohnen normaliter in zijn eentje als Bong-Ra al volle zalen trekt. Muzikaal gezien valt er weinig op de show aan te merken, zowel positief als negatief. Het geluid klinkt ruim voldoende ondanks de lege zaal, maar het live aspect valt tegen; er zijn meer laptops te vinden dan instrumenten, en de instrumenten die er zijn worden - op de trombone na - voornamelijk door middel van effectpedalen gedegradeerd tot alledaagse noise. Een drummer zou het plaatje al een stuk aantrekkelijker maken, alleen is de vraag wie Kohnens complexe ritmepartijen live kan (en wil) naspelen. Dankzij het gebrek aan live instrumenten klinkt alles eigenlijk té strak, zeker voor een jazzact. Een gevoel dat er sprake is van enige improvisatie is nihil. Het voelt eerder alsof de Kelder een cd-tje heeft opgezet voor een uiterst exclusieve luistersessie, die niet direct spannender klinkt dan in de huiskamer met hoofdtelefoon op. Na het optreden inclusief toegift - gelukkig zonder het podium te verlaten - praat de formatie enigszins gedesillusioneerd nog wat na in het café. Met wat biertjes wordt er maar het beste van gemaakt. Het Darkjazz Ensemble had meer kunnen geven, maar niemand kan het de band zelf verwijten dat dit er niet van is gekomen. The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble Gezien: De Kelder (Amersfoort), 27 mei 2007