Traditiegetrouw staat de Avond van het Kippenvel garant voor een paar momenten waar in diepe bezonkenheid de aardsheid van het bestaan overdacht kan worden. Met de opener van vanavond, The Hellsayers, zit dat wel snor. Er is goed naar My Morning Jacket geluisterd wat een paar prima stemmige songs oplevert. Met een prettig nasale stem en een stel uitstekende muzikanten serveren deze Amerikanen de nog halflege zaal een waardige opmaat naar hoofdact Band of Horses. Haast verfrissend is ook de uitstraling van de band. Dat het tegenwoordig gelukkig niet allemaal strak, piekfijn verzorgd en masculien hoeft te zijn bewijzen The Hellsayers door er precies zo uit te zien als de buurman, die vuilnisman is. Baardig, slonzige mannetjes die stiekem best weten dat ze mooie liederen schrijven over de dood. En de liefde natuurlijk. Niet opzienbarend, wel mooi. Nadat St. Paul ons weer een rits aan mooie liedjes voorschotelt en de enquête over wat nu volgens ons de mooiste luisterliedjes zijn, is ingevuld, knallen na een kleine valse start The Apples in Stereo zijn powerpop de zaal in. The Apples in Stereo komt uit Denver en maken het soort sunshinepop waar we met plezier de hangmat voor uit springen. Popliedjes on speed met zanger Robert Schneider die met zijn kleine postuur, halfkale hoofd, nerdy bril en haast ontwapenende armbewegingen aanspraak maakt op titel schlemieligste voorman sinds Jarvis Cocker. Dat zoiets geen probleem hoeft te zijn, als de liedjes immers maar goed zijn, schreeuwt de band haast van het podium met bijna onbeschaamd lyrische liedjes. Het leven is een feest en wie dat niet snapt heeft pech, zoiets straalt The Apples In Stereo uit. Misschien dat het op plaat wat overdadig aandoet en de grens van onze calvinistische zieltjes tart, live knalt het recht het gemoed in, wat daardoor gelijk een stuk zonniger aandoet. Een stelletje jongens die ondanks een zeker gebrek aan smaak (want waarom ga je anders in een futuristisch pakje met bijbehorende zonnebril het podium op) een overtuigende en korte set neer zetten. Met het ijzersterke debuut 'Everything All The Time' gaf Band of Horses vorig jaar zijn visitekaartje af. Na tien jaar zonder echt door te breken in de kelder van de eerstendivisie te hebben gespeeld, had daar vorig jaar opeens een gitaargroepje uit Seattle een paar briljant mooie songs verzameld en zich daarmee in een klap tussen de grote namen in eindejaarslijstje gespeeld. De muziek is niet spannend, laat staan sexy. Het is wel mooi. Majestueus mooi. Liedjes zonder gedoe voor ieder mens dat wel eens droomt. Vanavond speelt de band een korte set, wat ook niet gek is aangezien het debuutalbum slechts 36 minuten duurde. Wat gelijk opvalt (en geruststelt): de stem. Net als op de plaat is deze loepzuiver. De bebaarde Ben Bridwell weet schijnbaar moeiteloos een geluid zijn strot uit te krijgen, waar menig zanger moedeloos van zal worden. Zijn falset stem kan tippen aan Grootse Stemmen als die van James Mercer van The Shins en Jim James van de in hetzelfde straatje opererende sferische band My Morning Jacket. De liedjes worden trefzeker uitgevoerd en 'The Funeral', het klapstuk van de cd, is ook live het hoogtepunt. Toch schuurt het ergens. De liedjes zijn allemaal mooi en de uitvoering hapert nergens, toch wordt het nergens meer zo goed als 'The Funeral'. Voorwaar geen groot probleem. stuk voor stuk doorstaan de liedjes prima alle criteria voor 'kippenvelliedje' en nummers als 'The Great Salt Lake' en 'Weed Party' zijn een kleinood voor iedere liefhebber van het psychedelische genre. Als na de twee nummers van de toegift de lichten weer aan gaan, draait men nog eens een shagie, wordt er wat aan de baard gekrabd en zegt men na een laatste teug bier: 'dat was best mooi'. En dat was het ook. Avond van het Kippenvel met Band of Horses, The Funeral & Apples in Stereo Gezien: Tivoli Oudegracht, maandag 28 mei 2007