De hele dag is de sfeer relaxt, zowel in de bus als backstage. Pas een paar minuten voor het optreden is de spanning te snijden. "Nog vijf minuten, jongens", roept de manager. "Shit! Ik moet nog pissen", zegt gitarist Martin als een grapje, maar hij is serieus en de zenuwen zijn te horen in zijn stem. 21.10 uur. Nog vijf minuten. De jongens schieten op om de set op te bouwen. Als ze voor de laatste keer van de backstageroom naar naar het podium zingen ze vrolijk 'Tomorrow, Tomorrow'. De laatste woorden voor het optreden: "Zet hem op!" Maar hoe begon die dag voor de band? Half vier 's middags spreken gitarist Martin (24) en toetsenist Stefan (20) af bij het huis van Stefans moeder. Martin heeft een kater van de nacht ervoor en Stefan snottert er nog een beetje na, vanwege een verkoudheid. Ze trekken zich er niets van aan en verheugen zich op vanavond. Het witte tourbusje waarmee ze ook Engeland hebben rondgereden, is van Stefans moeder. Is ze niet bang dat het busje na een tour te veel is beschadigd? Stefan: "Het busje is al ruim zeven jaar oud, dus zo erg zal het niet zijn. Als ze niet meer naar haar werk kan, omdat we het lenen, dan betalen we haar de treinkaartjes terug." De moeder zwaait ons na als we vertrekken in het kleine witte busje. Het eerste dat wordt opgezet in de auto is hiphop. De muziek die het meest wordt gedraaid is de Jeugd van Tegenwoordig. "Ja, met hen zou ik dus echt wel een hele nacht door willen trekken. Weet je hoe vet ze zijn?" zegt Martin. "Het is gewoon heel vet," is Stefans korte, maar krachtige antwoord over waarom er enkel hiphop in de auto wordt gedraaid. Stefan, Martin en Arno (de broer van Stefan) zingen met alle nummers van de Jeugd van Tegenwoordig mee. Die cd zit namelijk al anderhalf jaar in de cd-speler van het busje. De sfeer zit er goed in. Er wordt gelachen en gegrapt. Wat zouden ze zeggen als ze moeten reageren op het podium met de prijs? De bandleden zijn al aan het overleggen. "Meedoen is belangrijker dan winnen. We bestaan! Dat moet genoeg zijn", lacht Stefan. Toch wordt er ook over serieuze dingen gepraat. Want hoe vaak zijn de bandleden bij elkaar? "De laatste keer dat we echt samen hebben geoefend is een half jaar geleden", zegt Martin. "Bart (20) (songwriter, gitarist en zang) stuurt ons de nummers op die hij op de computer heeft gemaakt en dat studeren we dan thuis in. We doen twee of drie optredens per week, dus we zijn wel genoeg samen, hoor." Hoe staat het ervoor om meer te doen dan toeren en echt bekend te worden? Rocken als beroep. Stefan en Martin zijn heel eerlijk om te zeggen dat het echt hun doel is bij Findel. "Als we volgend jaar nog steeds niets hebben bereikt...", Stefan maakt zijn zin niet af. "Weet je wat het is? We hebben ook onze eigen projecten waaraan we willen werken. Dus áls het niet lukt met Findel kunnen we daar nog altijd op terug vallen. Maar echt toeren met Findel is nu wel waar we de meeste tijd in stoppen", vervolgt Martin vanachter het stuur. Doorbreken staat voorop bij Findel. Daarom toeren ze al in het buitenland. Ze hebben getoerd in België en Engeland en tijdens Hemelvaart zijn ze voor de tweede keer in Engeland. "Britten praten meer met je na het optreden. Misschien komt dat omdat we buitenlands zijn, maar ze vonden het optreden echt leuk. In Nederland mogen ze wel meer praten, ook al is het slecht", vertelt Stefan over de vorige Britse tour. "Nou met mij niet, hoor. Alleen als het goed is, mogen ze met me praten", grapt Martin er achter aan. "Weet je wat zo tof is aan het toeren? Met een kater ontbijten in de Burger King. Niet weten waar je slaapt. Niet weten waar je wakker wordt." Na een stop bij Martins huis - om nog instrumenten te halen - en bij het tankstation komen we om 17:34 uur aan bij de Jaarbeurs waar de fans wachten op de Utracksbus. Daar ontmoeten we Cedric (23), de basgitarist. Hij gaat niet met ons mee, maar met de fans. De groep is nog klein. "Het zijn alleen maar een paar vrienden van ons. De rest komt met openbaar vervoer," zegt Stefan positief. Nog even een andere synthesizer halen bij Stefan. "Donderdag had ik hem kapotgeslagen. Ik heb hem nu wel gemaakt, maar voor de zekerheid gaat er een extra mee." Bijna tien voor half zeven 's avonds zijn we eindelijk bij Bart. En dat terwijl Findel zich om zeven uur moet melden bij de Melkweg. Bart is al wel een beetje zenuwachtig: "Deze avond is toch wel belangrijk voor ons." De laatste rit gaat naar de Melkweg. Bart wil graag nog praten over Findel. Het verleden en de toekomst. Bart begon in zijn eentje met zijn gameproject. Hij ontmoette Cedric en gaf zijn eerste concert in een café in Amersfoort in april 2005. Een discman, twee gitaren en zang. Goede reacties volgden en een jaar later kwamen Martin, Stefan en drummer Daniel (24) bij de band. Nu begint Findel met het uitbrengen van het debuutalbum. De releasedatum zou 27 april zijn, maar dat is niet doorgegaan. "We wilden het eigenlijk uitbrengen om één uur 's nachts tijdens een optreden met Relax. Alleen was het jammer dat het in Haarlem was, want niet veel fans konden komen. Het werd dus afgeblazen en een interessant label wil nu het debuutalbum voor ons uitbrengen. Ik wil alleen nog niet zeggen wie en wanneer. De onderhandelingen zijn nog bezig. Maar wel zo snel mogelijk!" zegt Bart in het tourbusje. Het gaat gesmeerd met Bart, want hij komt in juni in de ElleGirl te staan in de rubriek onbekend talent. Bart wordt al achterna gelopen door fanatieke vijftienjarige fans. Niet bang voor meer vijftienjarigen? "Nee, lijkt me eigenlijk wel leuk als er vijftienjarige meisjes achter me aanlopen." Bart heeft in Engeland ook goede reacties gekregen op de pixelpunk: "De Britten zitten niet meer te wachten op typische Britse bandjes. Ze worden een beetje doodgegooid met bands zoals Kaiser Chiefs." Na een lange rit is de bestemming bereikt. Amsterdam. "Uit de weg jullie!", zegt Stefan, "hier komt het beste bandje van Nederland!" "Nou misschien niet de beste, maar dan wel de geilste," grapt Martin. De apparatuur wordt uitgeladen en naar boven gebracht. Onder het podium van The Max is de Melkweg nog steeds bezig met de verbouwing. De kleedkamer wordt gedeeld met drie andere bands. Pils wordt opengetrokken en het is tijd voor een praatje met de manager. Fluisterend zijn Bart en de manager aan het praten over het album. "De graphics enzo zijn al af", fluistert de manager. Meer mag er helaas niet worden opgeschreven. "Dat is nog allemaal geheim", glimlacht hij. Een uurtje voor het optreden is de sfeer eigenlijk nog best relaxt. Iedereen is gearriveerd. Martin, Cedric, Daniël en Stefan zijn beneden met hun vrienden een biertje aan het drinken. Findel moet als tweede in The Max. Alleen Bart is boven om zich nog goed voor te bereiden. Hij warmt zijn stem op met de computergeluidjes in zijn mobieltje om de goede toon te vinden. Maar ijsberen kan Bart ook goed. Niet weten wat hij moet doen. Tot het ene moment: nog vijf minuten... Vier nummers mogen de jongens spelen. Er is wat geroezemoes over de setlist. Wel of niet Alice op het eind? Maar het is en blijft een mooie afsluiter volgens Bart en de manager. Dus wordt het toch Alice. Na het eerste nummer voelt Bart zich al wat gemakkelijker dan in de backstageruimte. "Er zit nog lippenbalsem van de vorige zangeres op de microfoon. Maar dat is best lekker, hoor", vertelt Bart tegen het publiek. Hoewel de zaal niet vol is, krijgt Findel wel veel applaus. Het meeste geklap komt van hun vrienden, maar het klinkt goed. Het optreden van twintig minuten is sneller voorbij dan verwacht. De nerveusiteit is verdwenen bij de band, maar de inspanning blijft. Alles van Findel moet namelijk weer naar boven gebracht. "Het was echt vet!", is de eerste reactie van Stefan. Bart vindt dat het ook lekker is gegaan. Maar winnen? "Daar denken we maar niet aan. Die grote band zal vast wel winnen. Het geluid was niet zo goed, ik kon de drummer helemaal niet horen", is de reactie van Bart. Stefan is in een aangeschoten bui gedurfder als hij zegt wat te doen áls Findel wint: "Als we winnen, ga ik op het podium pissen!" Als het tijd is voor de uitreiking worden de bands naar de backstageruimte teruggeroepen. Wachtend in een noodgang staan de jongens met verschillende bands, die - net als Findel - allemaal zenuwachtig zijn. De spanning is erger dan ooit, totdat het mooiste moment komt: "Op een gedeelde tweede plek (met Noord-Brabantse band Woordlooiers) staat... met vier boekingen." Er wordt gewacht totdat de bandnaam op het scherm te zien is. De roze achtergrond maakt het meteen duidelijk: "Findel!" "Ik heb nog steeds de volste vertrouwen in Findel. Als de plaat uitkomt dan zal het zeker goed komen! Degene die hebben gewonnen (de Amsterdamse Karmakonga met vijf boekingen) zijn wel professioneel, maar reggae is al zovaak gedaan. Tweede worden van de dertien bands is echt goed!" besluit Bart even na het optreden.