Tien jaar geleden bezocht ondergetekende de eerste show van Cake in Tivoli. Met hoge verwachtingen: het subliem-subtiele doorbraakalbum 'Fashion Nugget', waarmee Cake zich destijds - we schrijven 1997 - opwierp als een van de leukste "nieuwkomers" van het jaar, maakte overuren in mijn walkman. Maar ik kwam die gure novemberavond van een koude kermis thuis. En de uitverkochte zaal met mij. Op plaat een gortdroge tekstdichter met wonderlijke oneliners, bleek voorman John McCrae op de planken niets anders dan een om de haverklap zanikende chagrijn, voor wie zelfs het woord 'ongeinspireerd' nog te groot was. Hoezo anticlimax? Hoe anders was het een decennium later, tijdens het eerste weerzien van de groep met Utrecht, nadat de Tivoli-show van twee zomers terug werd afgezegd. Alwaar de band na een dag van verpoos niet alleen een uitermate ontspannen concert gaf, maar daarbij zelfs regelmatig vleugels kreeg, omhoog gestuwd door de werkeijk laaiend enthousiaste publieksrespons. Leek het Cake van weleer nog een one-hit-wonder dat tijdens het inspelen van een meesterwerkje bij toeval de opnameknop had ingedrukt, dinsdag in Tivoli werd duidelijk welke sprongen voorwaarts de band in de tussentijd eigenlijk heeft gemaakt. Dat ze inmiddels niet alleen een reputatie heeft opgebouwd, maar meer dan dat: een repertoire. Dat 'Fashion Nugget' als album nooit meer werd overtroffen, belette Cake niet in de tussentijd gewoon een aantal nieuwe hitkrakers te schrijven, geschikt voor ieder heupwiegend, goedgemutst menspersoon. En wie de zaal collectief hoorde meebrullen met zowel de 'Short Skirt, Long Jacket'-achtige anthems (hoewel 'I Will Survive' ditmaal werd overgeslagen) als de albumtracks van 'Sheep Go To Heaven'-allooi weet dat daaraan in Tivoli bepaald geen gebrek was. Sterker nog, de publiekelijke geestdrift, gekoppeld aan zwoele songs met zwierige trompetjes en, in de toegift, de dito cover van Black Sabbaths 'War Pigs', deed ondergetekende bij vlagen zelfs baden in geluk. Het euforische massagevoel, dat normaliter hoogtij viert op festivalweides, bleek namelijk ook in een zaal aan de Oudegracht tot wasdom te kunnen komen. En op een doodgewone dinsdagavond te zorgen voor een, op zijn zachtst gezegd, bijzondere concertervaring. Een ervaring die nauwelijks te vangen is in een doodgewoon concertverslag. Of in bijbehorende plussen of minnen. Daarom op deze plek ook geen recensie van het Cake-concert, hoe frivool en amusant dat ook was. Maar gewoon van jullie, het publiek. De ware sterren van de avond. Want ook dat mag wel eens gezegd worden. Cake kan niet wachten jullie weer te zien. En gelijk hebben ze. Cake Tivoli Oudegracht, dinsdag 10 juli 2007.