Joop Nolles stort hoofd vol geluiden leeg op ‘The Original Fanclub vol.3’

Derde cd trilogie singersoundwriter hinkt op twee benen

Anne Broekman, ,

Singersoundwriter Joop Nolles is inmiddels al flink wat jaren bezig. Hoewel low profile. Na drie jaar is eindelijk de opvolger van ‘Swilk’ daar: ‘The Original Fanclub vol.3’. Het is een plaat met mooie liedjes verpakt in experimentele arrangementen.

Derde cd trilogie singersoundwriter hinkt op twee benen

Joop Nolles is een man die inmiddels al flink wat jaren bezig is zijn experimentele americana te verspreiden. Hoewel low profile. Zijn laatste product ‘The Original Fanclub vol. 3’ is na ‘Swim baby Swim’ en ‘Swilk’ de kroning van zijn trilogie. Het derde deel is een mooie plaat vol spannende composities, maar hinkt op twee benen. Zijn experimentele liedjes met dito arrangementen vergen wat tijd om aan te wennen. Toegegeven: niet iedereen zal gediend zijn van de onvaste zang, chaotische gitaar-, piano- en zangpartijen op het nieuwste werk van de singersoundwriter. Maar wie beter luistert, ontdekt een aantal mooie liedjes op een album dat lang zo slecht nog niet is. Zo begint ‘Another’ met een modernistische piano, maar vloeit na enkele seconden moeiteloos over in een pakkende gitaarriff die zo op dEUS’ ‘Ideal Crash’ had kunnen staan. Zo komen er nog veel momenten voorbij waarop Nolles fris en pakkend klinkt. Invloed van Howe Gelb is duidelijk te horen en soms zelfs letterlijk terug te vinden, zo wordt Gelb’s ‘Shiver’ gecoverd. Nergens wordt deze idolate liefde voor de woestijnruiter pur sang irritant. Het is eerder sympathiek en wanneer het mooie liedjes als ‘Nomansland’ oplevert valt er weinig te klagen. Bovendien klinken de opnames lekker gruizig, met vreemde radiosamples en gefluister tussendoor. Toch valt er wel wat te klagen. Zo kunnen er wat betreft achtergrondzang betere keuzes gemaakt worden. In ‘Surprise’ werkt het goed, maar volle gospelzang in ‘Talk’ zou wonderen doen. Maar een veel groter gemis is iets anders. ‘The Original Fanclub vol.3’ klinkt gevarieerd, dynamisch en spannend. Alleen is het soms allemaal iets teveel van dit alles. Nolles’ hoofd zit vol geluiden en zijn vaardigheid die te transformeren in mooie liedjes is bewonderenswaardig. Zijn drang naar die geluiden zorgt er helaas ook voor dat het nergens beklijft. Dat wordt toch het meest duidelijk door de cover van zijn held. ‘Shiver’ raakt je, in wat voor uitvoering dan ook. Het is een lied gemaakt met enorme vaardigheid. Over die vaardigheid beschikt Nolles niet. De nummers op ‘The Original Fanclub vol. 3’ houden het midden tussen soundscapes en liedjes. Nolles heeft allebei in huis en de combinatie klinkt aardig, maar om werkelijk te overtuigen zal hij moeten kiezen tussen één van de twee.