In deze regenachtige dagen die ons goede gemoed teisteren, willen we nog wel eens denken aan eindeloze steppen en dorre vlakten, waar de zon immer schijnt en de koelkast vol ligt met Desperados. Gelukkig hoeven we vanavond niet weer een western op te zetten om in de juiste sfeer te komen, want vanavond staan de tex-mexcowboys van Calexico ons bij met woord en daad. Dat Storybox in het voorprogramma van Calexico staat, mag geen grote verrassing heten. Muzikaal is er al wel enig verwantschap te ontdekken, maar met de deelname van trompettist Jacob Valenzuela op de debuutplaat van de Utrechtse band, werd het een gezellig ons-kent-ons feestje. Valenzuela en Calexico-zanger Joey Burns doen gezellig mee met ‘Paris at Night’ en het mag duidelijk zijn dat Storybox niet zomaar een willekeurig en anoniem voorprogramma is. De zaal ziet het met groeiend enthousiasme aan. De zucht ‘eindelijk eens een leuk bandje dat zijn oren niet teveel naar dat Britse gejengel heeft laten hangen’ galmde door de zaal. Een prettige vaststelling is dat Storybox het ook prima op eigen kracht redt. Met een altijd lastig begin, weten de sympathieke jongens al snel de zaal voor zich te winnen. Een uitgebalanceerde set met goede liedjes weet de juiste melancholische snaar te raken. De prettige stem en podiumpresentatie van voorman Helge Slikker staan in dienst van de luisterliedjes die dat genre eigenlijk ontstijgen. De Americana-invloeden en tempowisselingen liggen in eerste instantie misschien wat moeilijker in het gehoor, maar uiteindelijk onderstrepen juist die invloeden de meerwaarde van de liedjes. De laatste Calexico-plaat, ‘Garden Ruin’, stelde een aantal fans van het eerste uur teleur. Onthutst constateerde men dat dit toch wel erg ‘poppy’ was. Vanavond lijkt echter niemand daar een groot punt van te maken. Moeilijk is het ook niet om je te laten meeslepen in de mythische wereld waarin de sheriff corrupt is, bleke doodgravers en gierige goudzoekers het straatbeeld bepalen en de saloon altijd stamvol zit. Nummer voor nummer bewijst Calexico dat een feest niet compleet is zonder schallende trompetten, opzwepende ritmes en accordeon en steelguitar. Vanavond lijkt Calexico vooral een greep uit het oudere werk te doen. Van de laatste plaat worden slechts twee nummers gespeeld. Met een prachtige uitvoering van ‘Quattro’, de heerlijke trompetten op ‘Crystal Frontier’ en ‘El Picador’ zouden we bijna wensen dat onze wieg ergens in de buurt van de Rio Grande stond. Waar vaak het adagium ‘minder is meer’ geldt, vervalt Calexico nooit, ondanks een keur aan instrumenten en een perfecte instrumentbeheersing, in afstandelijk conservatoriumgeneuzel. Wie stil kan blijven staan bij deze rijke en zoet bittere woestijnsongs, moet zichzelf toch eens ernstig achter de oren krabben. Naast goede muzikanten, blijken de mannen ook nog eens Sympathieke Mensen te zijn. Niels de Rooy van Storybox mag een nummer meespelen, vrienden en bekenden worden begroet en in het zonnetje gezet. Na afloop deert de mistroostige avondschemering ons voor een keer niet. Fluitend toveren we zo de broeiende zon tevoorschijn waaronder we weggalopperen op ons stalen ros. Calexico, Storybox Gezien: Tivoli Oudegracht, donderdag 5 juli 2007