My Dying Bride eenzaam aan de top

Gouden formule Britse doompioniers blijvend overtuigend

Tekst: Rene van der Meer / Fotografie: Tim van Veen, ,

De regen die tijdens het uitverkochte concert van My Dying Bride uit de hemel valt, sluit netjes aan bij de herfst die binnen is losgebarsten. De Britse doompioniers maken inmiddels alweer meer dan vijftien jaar uiterst originele doom metal en storten Tivoli op zondagmiddag met gemak vol deprimerende, pakkende en slepende metal.

Gouden formule Britse doompioniers blijvend overtuigend

Begin jaren negentig hoorde My Dying Bride bij de Grote Drie en maakte met die andere twee (Anathema en Paradise Lost) uiterst originele en populaire doommetal. Inmiddels is My Dying Bride eigenlijk de enige die niet van koers is gewijzigd en nog stevig met beide benen in de doommetal staat. Oké, de viool waarmee de band zich onderscheidde is al jaren uit de muziek verdwenen en zanger Aaron Stainthorpe wisselde zijn grunt in voor meer verstaanbare en daarom extra veelzijdige zangpartijen. De slepende, zware melodielijnen zijn echter gebleven en juist dit in combinatie met beukende akkoorden geeft de band zijn eigen gezicht. Een gouden formule die geen enkele andere band hen nadoet en waarmee My Dying Bride blijvend overtuigt. Zo ook zondag in Tivoli, dat op basis van My Dying Bride haar zondagkaarten voor Summer Darkness uitverkoopt.. Netjes op tijd stappen de Britten het podium op om te beginnen aan hun anderhalf uur durende set die, mocht de wereld vergaan, niet zou misstaan als soundtrack bij dit moment. Vooral zanger Aaron Stainthorpe lijkt de emoties van de muziek in elke porie te beleven en zakt na twee nummers bibberend door zijn knieën. Show of niet; de boodschap is duidelijk. My Dying Bride komt niet voor de gezelligheid. Grappig contrast met de indrukwekkende Aaron is gitarist Andrew Craighan die al vanaf de begindagen met zijn enorm lange blonde haar droogjes naast de zanger zijn druilerige riffs speelt. Met een mix van ouder en recenter materiaal, werkt My Dying Bride zich door de set. Nieuwkomers Lena Abé op bas en Dan Mullins achter de drums zijn inmiddels goed ingespeeld en dreunen vol vertrouwen mee. Op een kort bedankje na zoekt Aaron Stainthorpe geen contact met de zaal. Het maakt de band mooi mysterieus, maar ook wat afstandelijk. Wanneer de band twintig minuten voor tijd het laatste nummer aankondigt en het harde 'The Forever People' van stal haalt, lijkt het een goed gemikte truck om hierna nog toegiften te kunnen spelen zonder langer op het podium te staan dan het programmaboekje aangeeft. Na het laatste akkoord van 'The Forever People' is het echter echt afgelopen en verlaat My Dying Bride, net als in Paradiso, veel te vroeg het feest. Precies zoals je van een ongezellige band mag verwachten. Summer Darkness Dag 4, My Dying Bride & Dopestars Inc. Gezien: Tivoli Oudegracht, zondag 12 augustus 2007