Het wordt bodypop electro genoemd, maar 'happy hardcore voor gothics' is bij sommige nummers ook van toepassing. Het Duitse trio And One staat als headliner op de Summer Darkness-poster en heeft de eervolle taak als laatste band op het festival te spelen. Alle bezoekers die fysiek nog in staat zijn tot dansen en hun wekelijkse dosis blijheid nog niet binnen hebben, staan dan ook braaf te wachten tot And One het podium bestijgt. En dat doen ze, weliswaar iets te laat, met verve. Het begint met een beat, en precies op het 'en nu dan?'-moment rent zanger Steve Naghavi strak in pak het podium op. En rennen zal hij blijven doen, behalve op de momenten dat hij zichtbaar tevreden op de rand van het podium het publiek in staat te kijken, een grote glimlach op zijn gezicht. And One is al een aardige tijd bezig. In 1989 ontmoetten Steve Naghavi en keyboardspeler Chris Ruiz elkaar in het toen nog verdeelde Berlijn. Ruiz werkte mee aan de eerste plaat, Anguish, maar verliet de band in 1991. In wisselende bezettingen bracht And One daarna tot 1997 vier CD's uit, in 1998 gevolgd door een Best Of. Hierna volgden nog vier albums, met het vorig jaar verschenen Bodypop als meest recente. Hierop is ook Ruiz, die in 2001 terugkeerde, weer present. Het tweede keyboard is in de loop der jaren ook door meerdere mensen bemand. Momenteel mag Gio van Oli zich het derde bandlid noemen. Hoewel onmisbaar voor het springerige geluid van de groep, draagt hij weinig bij aan de performance. Naghavi is het onbetwiste middelpunt: een kleine man met scherpe, vriendelijke trekken en een oranje stropdas. De ideale schoonzoon, als je het opgeschoren haar wegdenkt en de andere kant opkijkt, wanneer hij op niet mis te verstane wijze zijn microfoonstandaard begint af te likken. Zowel de muziek als het gedrag van Naghavi laveren constant tussen serieus en melig. Zijn danspassen hangen plagend tegen camp aan, maar hij gaat bijna nooit helemaal over de grens. Daarvoor is zijn gedrag te zelfverzekerd en zijn stem te goed. Lachen geblazen is het vooral om Chris Ruiz, die er met zijn vette haar, vlassige baardje en leren jas nog het meeste uitziet als een onfrisse Poolse pooier. Af en toe komt hij achter zijn keyboard vandaan voor vocale ondersteuning op het podium. Hij neemt het érg serieus en gedraagt zich juist daardoor zo potsierlijk, dat je het gevoel hebt naar een feesten-en-partijen act te staan kijken. Gelukkig houdt hij zich het grootste gedeelte van de tijd gedeisd, en geeft hij Naghavi de ruimte om rond te tollen en met het publiek te flirten. De tweetalige set wordt gedomineerd door nieuw werk van Bodypop. De single 'Military Fashion Show', ballad 'So Klingt Liebe', instant-meezingers 'Stand The Pain' en 'Steine sind Steine'. De Depeche Mode-verwijzingen zijn legio en het klinkt af en toe wel érg jaren '80, maar dat vergeef je And One direct. Zeker wanneer de cover 'The Walk' van The Cure wordt ingezet, die door het grootste gedeelte van de zaal woord voor woord wordt meegezongen. En wanneer de stemmen verstommen, omdat er oude nummers worden gespeeld, of de nieuwe liedjes er nog niet helemaal inzitten, springt en klapt het publiek vol overgave. Een onweerstaanbaar nummer als 'Techno Man' ("two sounds are better than one, ah ah ah, do the techno man") krijgt als antwoord een kolkende dansvloer. Een hele prestatie, gezien de tropische temperatuur in Tivoli en de synthetische outfits van de meeste bezoekers. Na anderhalf uur muzikaal en visueel vermaak, inclusief een lange toegift, houdt And One het voor gezien en bedanken festivalvader CyberCase en Tivoli-programmeur Sytze Wils het publiek voor alweer de vijfde editie van het festival. DJ Quasimodo zet een plaatje op en de laatste dansavond kan beginnen. Maar veel goths verruilen de dampende zaal voor de koele mist van buiten, en zwermen uit over de Oudegracht. Voldaan naar huis en tot volgend jaar. Summer Darkness, dag 4: And One Gezien: Tivoli Oudegracht, zondag 12 augustus 2007