Op de MySpace van voorprogramma King Me is te zien dat vooral zanger Michael Milo erg goed zielig kan kijken. Of dat komt omdat voormalig VPRO-presenstator Jaap Boots het gezelschap eens omschreef als ‘grootste kutband van het jaar’, is wat onwaarschijnlijk. Het zal eerder met de muziek te maken hebben. Zwaarmoedigheid en melancholie zijn namelijk sleutelwoorden bij de lo-fi liedjes van de gedeeltelijk uit Utrecht afkomstige band. Net als bij onlangs bij Club 3VOOR12/Utrecht weten de liedjes echter amper te beklijven. En dat is jammer. Want in de wat rommelige gespeelde set zijn de goede bedoelingen en ideeën wel te horen. Voor sommige bands lijkt het een dooddoener. Helemaal sinds de Henk Jan Smitten met de term x-factor aan de haal zijn gegaan, is het een bijna gênant oppervlakkige constatering dat de band ‘iets aan overtuiging’ mist. Bij King Me is het echter wel de constatering die het manco van de band het beste dekt. Met een niet uitblinkende zang, amper beklijvende liedjes en een niet perfecte uitvoering wordt het wel heel moeilijk een vol Tivoli stil te krijgen. Dat gebeurt dan ook niet, en tussen het geroezemoes door rest de conclusie dat King Me niet de ‘grootste kutband van het jaar’ is, maar wel overtuiging mist. Als David Eugene Edwards (DEE voor vrienden) iets heeft, is het wel overtuiging. Zoveel zelfs dat zijn vorige band 16 Horsepower in 2005 haar einde zag wegens onoverbrugbare meningsverschillen. Edwards is niet de man van de compromissen. Net zoals de God van Edwards ook niet de God van de vergeving is. Aangezien ook Edwards niet van de hemelse dauw kan leven, was hij al snel terug met Woven Hand. Een soloproject, inmiddels uitgegroeid tot een volwaardige vierkoppige band. Vanaf het eerste moment dat de band vanavond inzet is daar die onheilspellende blik en de walsende soundtrack van het harde leven als godvruchtig mens. Met een extra gitarist, de Belgische Pieter van Laerhoven, klinkt het geluid voller, zwaarder en spannender. Met vier man is Woven Hand weer op volle oorlogssterkte en dat zullen we weten ook. Het geluid, ooit omschreven als de missing-link tussen Joy Division en Hank Williams, is soms ingetogen, soms hypnotiserend maar nog vaker rockt het alsof de duivel zelf Edwards & co op de hielen zit. De stampende bijbelrock is intens, zoals we dat van de band live gewend zijn. De voorspelbare conclusie is dat het songmateriaal van Woven Hand niet dezelfde overrompelende kracht heeft als dat van 16 Horsepower, het is echter wel een haast onvermijdelijke conclusie die nog eens wordt onderstreept als de band inzet voor “American Wheeze” van het 16 Horsepower album “Hoarse”. De zaal reageert uitzinnig. Dat Woven Hand mede daarom waarschijnlijk nooit echt uit de schaduw van het roemrijke verleden zal kunnen stappen, is de wat zure conclusie van een heerlijke avond doomcountry. Dat Woven Hand een zeldzaam goede liveband is en met ‘son of a preacherman’ DEE als charismatisch middelpunt nog wel tot het einde der tijden zal overtuigen, is een vaststelling die meer recht doet aan de avond. Woven Hand & King Me Gezien; zaterdag 4 augustus, Tivoli Oudegracht