De verwachtingen waren hooggespannen bij het uitkomen van de eerste echte plaat van Voxtrot in mei. Drie EP's lieten een intelligente band horen, een band ook die wel raad weet met het maken van gouden popsongs. Licht teleurgesteld stelde men na het verschijnen van de debuutplaat vast dat Voxtrot ook zwakkere nummers schrijft. Een vreemde constatering. Dat ook de helden van het genre, Belle & Sebastian, wel eens de mist in gaan - luister bijvoorbeeld eens naar hun laatste plaat - zegt wat dat betreft genoeg over de hoge en misschien wel té hoge verwachtingen. Samen met de nieuwe Bishop Allen maakte Voxtrot namelijk een van de leukste indieplaten van dit jaar. Armen in de lucht, springen en vooral heel erg gelukkig zijn. Frontman Ramses Srivastava is blij dat hij bestaat. Met een enthousiasme waar Emile Ratelband nog wat van kan leren, slingert de band de liedjes recht de kleine, smoorhete zaal in. Enthousiasme en springende muzikanten, volgens een fiks aantal IJzeren Wetten een teken dat er hier iets goed mis is. De Heideroosjes, die springen. Serieuze muzikanten dienen echter gekweld te kijken en feilloos te spelen en vooral niet iets al warmte uit te stralen. Het verschil met de Heideroosjes en co is echter dat Voxtrot beschikt over een bak aan goed geslepen diamanten van liedjes. Al die liedjes komen ook voorbij. Live drukt de band het gaspedaal nog eens flink in, waardoor de liedjes net iets venijniger klinken. Ramses Srivastava blijkt een licht onzekere maar doodsympathieke voorman die veel praat, vaak zijn armen de lucht insteekt en het wereldrecord op en neer springen zonder twijfel een stuk scherper zet. Dat dit alles niet storend is, ergens zelfs vertederend, komt omdat het vooral heel erg klopt allemaal. Nergens krijg je het idee dat het maniertjes zijn, dat hier een imago wordt opgebouwd of dat het een stelletje poserende rednecks zijn. Dit zijn namelijk de tofste Texanen die we ons kunnen voorstellen. Verschoond van hippe fratsen knalt de band de hoogtepunten er stuk na stuk uit. 'Firecracker', 'Raised by Wolvens', 'Kid Gloves'. Een alles overstijgend hoogtepunt is moeilijk te kiezen. Als we dan toch moeten kiezen: 'Brother in Conflict'. Wat een ultiem fijn lied. Of het niet wat overdreven is, zoveel lof voor een zoveelste loot aan de indiepop-stam? Nee! Zelden liep ik zo oprecht gelukkig een concertzaal uit. Zelden ook zag ik een band die gemaakt lijkt uit het fijnste sterrenstof. Die glans, die schittering: Lowlands kan nu al niet meer kapot. Avond van het Kippenvel: Voxtrot Gezien: EKKO, dinsdag 14 augustus 2007 met dank aan Merlinda Chin-A-Fat voor de foto's