Al blijft het een stukje fietsen voor sommige Utrechtse metalfans, wie een beetje verstandig was trok vrijdag 23 februari jongstleden naar De Peppel in Zeist voor maar liefst vier bands die zich stuk voor stuk mogen rekenen tot de betere harde bands uit de regio. De opening van de avond is voor het vrij jonge, subtiele, melodieuze rock/metal viertal Cardamon, waarvan twee leden –de drummer en de gitarist –ook in het later op de avond geplande Detonation spelen. Dit betekent echter niet dat Cardamon net zo agressief en fel klinkt als Detonation. Nee, Cardamon doet het rustig aan. Het meest in het oog springend is zangeres Floortje Donia. Gehuld in een seventies-jurk en op hoge hakken voorziet ze de metal van Cardamon van stevige, overtuigende zangpartijen en mist geen noot. Helemaal perfect wordt het wanneer de drummer met haar meezingt: een ontspannen begin van de avond. Dat het dan nog rustig is in de zaal geeft niks. Na een korte ombouwpauze staat Dis op het podium. Dis is inmiddels een begrip in de Nederlandse metalscene en ook in Utrecht kan men allang niet meer om deze progressieve en bijzonder originele band heen. De gebroeders Mathot, van wie een gitaar speelt en de ander de viool en zang voor rekening neemt, weten melodieën en ritmes te bedenken die soms meer op klassieke meesterstukken lijken dan op metal. Vanaf de intro is het duidelijk dat Dis ook live staat als een huis. Alle melodieën worden foutloos gebracht, drummer Remco Menting timmert zonder moeite de meest complexe ritmes aan elkaar en de band krijgt zelfs de laatste binnenkomer stil wanneer beide broers tegelijk soleren. Helaas is de band nogal terughoudend op het podium. Het maakt het optreden er niet minder om, maar roept wel de vraag op of Dis nu echt wel een band is om live te zien of een die je beter thuis kunt beluisteren? Het publiek is door de complexe metal van Dis in ieder geval niet losser geworden. De ruimte vooraan het podium wordt meer door fotografen gebruikt dan door enthousiaste fans. Aan Zone dus om De Peppel te laten rocken. Zanger Eko Santosa glimlacht nog vriendelijk naar het publiek voordat de band begint, maar verandert al snel in een haast hysterische frontman wanneer Zone het eerst nummer de zaal in slingert. De mix van hardcore, industrial en metal van Zone dendert door De Peppel en zowaar beginnen er links en rechts wat mensen ritmisch mee te knikken. Op het podium is het inmiddels een bruisende chaos. Gitarist Ditmar Henkel bespeelt zijn gitaar alsof het instrument onder stroom staat alleen maar om nog hardere en opgejagendere riffs over het dreunende ritme te knallen. Helaas verdwijnt de snelheid uit zijn vingers bij de melodieuzere solopartijen. Gelukkig zijn deze momenten schaars. De energie en het plezier straalt van het podium en het publiek lijkt de boodschap te begrijpen. Dan is het tijd voor Detonation. Druk met het schrijven van materiaal voor het vervolg op ‘Portals to Uphobia’ was er amper tijd voor optredens en is het inmiddels al weer twee jaar geleden dat Detonation De Peppel aandeed. Geïnspireerd door het metalgeluid dat in het Zweedse Göteborg en omstreken is ontstaan (denk aan In Flames en Dark Tranquility), heeft Detonation inmiddels een eigen geluid ontwikkeld. Keiharde riffs worden afgewisseld met hogere, melodieuze gitaarpartijen. De gruntzang van Koen Romeijn past precies bij het geluid. Hij zingt hard, maar verstaanbaar, en weet ondertussen nog alle riffs te spelen. Soms voert de band de snelheid zo hoog op dat het bijna black metal wordt. En dat is precies waar het publiek op zat de wachten. Met zijn strakke, afwisselende metal, zijn drumpartijen die soms als vuistslagen aankomen en een geluid om tegen te leunen weet Detonation deze metalavond met pit af te sluiten, en is de avond gered. Detonation & Zone & Dis & Cardamon Gezien: De Peppel Zeist, vrijdag 23 februari 2006