The Preachers bestaan pas sinds vorig jaar, maar herbergen een hoop ervaring. Zanger-bassist Robert Adriaansen kennen we van de vorig jaar opgeheven primitieve rock & roll-band The Riots, terwijl de gitarist in The Vibrotones zat en de drummer zelfs met dinosauriërs als Eelco Gelling en Jan Akkerman speelde. Zelf zat deze Ronald Oor in I've got the Bullets, voor wie dat nog wat zegt. De band was vorig jaar te bewonderen op het onvolprezen Geinbeat en als voorprogramma van The Dirtbombs. Na een demo die niet aan de - zelf opgelegde - hoge eisen voldeed, is er nu dus deze A-kant (4 tracks) van een prachtig verzorgde grammofoonplaat op Tear it up records. Dat label lijkt zich te specialiseren in verzamelwaardige zwarte schijven van bands die de r&r-traditie de 21e eeuw in sleuren, zoals 69 Charger, Peter Pan Speedrock en...The Riots. The Preachers tappen uit een veel subtieler vaatje dan The Riots dat deden. Geen lompe vervormde gitaren die het geluid domineren, maar de loepzuivere, oorstrelende, echter toch wat dreigende tonen van gitarist Jacko de Jonge vullen de ruimte. De eerste twee nummers zijn bijna ingehouden te noemen. Met name het duistere 'Filthy' maakt de classificatie 'rock & roll noir' van toepassing. In 'Devils Ride' roepen The Preachers de psychobilly (rockabilly on speed) van The Reverend Horton Heat in herinnering. Vanwege die laatste band is het eigenlijk niet meer mogelijk dat genre verder uit te diepen. Ook de instrumental 'Mojito' zit op die lijn, maar boeit toch dankzij een wat jazzy inslag. Meer duisternis en minder gejakker derhalve, zou onze predikanten goed doen. Jakkeren is precies waar The Stilettos goed in zijn. Al zes jaar zijn deze zonen van het gereformeerde Veluwse platteland op de vlucht voor de toorn van God, hetgeen drummer Rockstar Barry in ons zondige Utrecht deed belanden. Onderwijl maakten ze immer compromisloze, losgeslagen r&r. Denk aan The Stooges, de vroege Stones en wat recenter: The New Bomb Turks (en dan wél hun eerste plaat). Dat leverde twee albums op en een veelvoud aan optredens waarbij zanger Armand zich geen moment als een homo sapiens gedroeg, in de rug gesteund door slechts een zeer kundige drummer en gitarist. Het idee dat je een bas nodig zou hebben is hen vreemd, welke opvatting later succesvol is gejat door The White Stripes. The Stilettos moet je eigenlijk live ondergaan en niet naast je platenspeler. Dat zal de mannen er ongetwijfeld toe gebracht hebben deze keer gewoon een live optreden op de plaat te gooien. Zonder storend gejoel van publiek, dat wel, zijn vijf nummers opgenomen tijdens een concert in thuisbasis dB's te Utrecht. Deze manier van opnemen past The Stilettos goed. De band klinkt veel spontaner dan op eerdere opnamen. Voor het authentieke "wat overkomt me"-gevoel zul je echter toch naar een zaal toe moeten, maar voor toekomstige albums is deze werkwijze een prima oplossing. De nog niet eerder uitgebrachte nummers 'Won't Wake Up', 'Get Ready' en 'Ice Queen' zijn als vanouds hevig maar catchy. Dat laatste uiteraard tot op zekere hoogte; als je de gave hebt door de herrie heen te luisteren. Maar zonder dat is het geluid van The Stilettos niet compleet. Wat ons betreft is het dus tijd om een pick-up aan te schaffen, mocht je die nog niet hebben. Je hebt de tijd tot 13 mei: dan wordt de lancering van deze plaat luister bijgezet door een gezamenlijk optreden van The Preachers en The Stilettos in EKKO.