Rock 'n roll is het wat de klok slaat op deze woensdagavond in EKKO. De tijd dendert voorbij, evenals de thema's liefde en haat. De wat zure songteksten zorgen in elk geval niet voor zure gezichten bij de toeschouwers. Holly Golightly houdt ze wel zoet, door terug te gaan naar de jaren vijftig en ze de heupen flink te laten schudden. De avond begint met een potje country. Tom Heinl, in een blauwe outfit gestoken, vormt in zijn eentje het voorprogramma van Holly Golightly. Zijn bijnaam zou heel goed 'the Man in Blue' kunnen zijn. Met de ogen gesloten zou je zweren dat Johnny Cash op het podium staat. De teksten van Heinl zijn voornamelijk grappend. Zo lijkt het liedje 'Morning Wood' een verheerlijking van de natuur te zijn, maar de slimme luisteraar grijnst wanneer hij doorkrijgt dat het eigenlijk over ochtenderecties gaat. Een vermakelijke voorbereiding op de hoofdact. Geheel in stijl met het voorprogramma van de man in het blauw, die zo ontzettend als de man in het zwart klinkt, komt Holly op als een eigentijdse June Carter. Of beter: als een June-meets-'the-Nanny'. Met de charmes van de eerste en de sneer in de stem van de tweede. Meteen wordt het publiek overspoeld door een rock en rollende golf. Mocht het met de retrojurk van Holly niet lukken, dan brengen haar rockabilly-bandleden de jaren vijftig wel terug in EKKO. Twee jongens in witte overhemden, de drummer met een ouderwets petje, het is net drie keer Ciske de Rat of de pleegkinderen van de Nanny. De swingende start wordt doorgezet met 'You Ain't No Big Thing' van 'My First Holly Golightly Album'. De titel van het nummer wordt vaak herhaald en de hate-song brengt de grote R in de rock 'n roll-show. Even later wordt het haat-thema vervolgd met 'Slowly But Surely', de titeltrack van Holly's vorige album. 'Time goes by, slowly but surely time goes by', de bandleden laten vervolgens geheel instemmend de gitaren voorbij glijden als tijd, voordat Holly het refreintje met een sneer afmaakt met 'and baby here am I, I'm wasting my time on you'. Liefde smaakt dan misschien zoet, maar Holly en band hebben deze avond meer zin in zuur. Aan het eind van de show komt 'Tell Me Now So I Know' voorbij. Deze fijne slowsong zit ook in de droogkomische film 'Broken Flowers' met Bill Murray. In 'I Had A Dream' vervolgens, hangt Holly even de rockbitch uit en de witte overhemden van de jongens raken ten slotte bezweet. Echter, ze blijven te allen tijde sympathiek en geven de toeschouwers een beetje moed voor de volgende werkdag. 'Als je morgen shit op je werk hebt, kun je dit voor jezelf zingen', zegt de zangeres, haar laatste liedje inleidend. 'I don't care how great you are, don't care what you're worth. 'Cause when it all ends up, you're going back to Mother Earth.' Die is voor je baas. Pleegmoeder Holly en haar jongens laten het publiek uitgeswingd en getroost achter. Holly Golightly & Tom Heinl Gezien: Woensdag 29 maart, EKKO