Tweemaal eerder bezocht het uit San Francisco afkomstige Enablers Utrecht. Beide keren gaf de band een indrukwekkend optreden dat nog lang in de herinnering van het aanwezige publiek in ACU gegrift zou zijn, zo blijkt ook uit de opkomst van het publiek vanavond in dB’s. Ook al heeft de groep met twee uitgebrachte platen nog niet zo’n lange bestaansgeschiedenis, de bandleden zijn zeker geen groentjes in het vak. Eerder maakten zij deel uit van een verscheidenheid aan bands waaronder Swans, Tarnation, Nice Strong Arm en Toiling Midgets. Qua muziek herinnert Enablers wellicht nog het meest aan Slint: melodische soundscapes, een disruptief en syncopisch gitaargeluid en onderwerpen die de luisteraar achtervolgen. De bandnaam is daarom voortreffelijk gekozen. ‘Enablers’ zijn namelijk niet alleen mensen ‘die iets mogelijk maken’ maar, in een meer duistere vertaling: zij die het anderen mogelijk maken in zelfdestructief gedrag te volharden door hen van excuses te voorzien of hen te helpen de consequenties van zulk gedrag te omzeilen. Op deze manier werkt de muziek van Enablers vaak kalmerend, het verstand uitschakelend, terwijl zanger/verteller Pete Simonelli ons fluisterend meevoert en verleidt naar de donkere wereld van zijn teksten over zelfdestructie en harde realiteit om ons vervolgens met een schreeuw weer bij de les te halen. Zo ontstaat er een spel tussen verleiding en alertheid, waarin beide partijen ondersteund worden door de muziek. Met een poëtische precisie probeert Simonelli, die ook bekendheid geniet als underground schrijver (kijk bij een volgend optreden uit naar zijn boek: Night Sees You First), zijn blik op de realiteit in zijn teksten uit te drukken. Hij wordt hierbij echter gedwongen zich te realiseren dat ook taal zijn beperkingen heeft: “you also said that words were important...so many words that maybe there might’ve been an inkling of truth hiding among them. I just had to feel it out in peels, waiting through error, much like a sculptor might sound the occurring depths and store of the rock” (uit het nummer “End Note” van de gelijknamige cd). Wellicht dat Simonelli daarom ook zijn lichaam als middel van expressie inzet tijdens de optredens van Enablers? Was het tijdens het beluisteren van de band thuis nog mogelijk in gedachten af te dwalen, live kan men niet om Enablers heen. Met vurige blik staart Simonelli in het rond terwijl hij zijn verhaal doet, dan weer rockt, springt of danst hij door het publiek, al naar het gevoel de nummers oproepen. De intensiteit van het optreden wordt nog eens versterkt door de inrichting van de ruimte die de band heel dichtbij brengt en de spanning in de muziek waarborgt. Ook de verstoring van een normaal concertverloop wordt in deze setting mogelijk gemaakt: na ruim een uur gespeeld te hebben – een setlist bestaande uit allereerst nieuw en dan oud materiaal – onderbreekt Enablers het optreden voor een biertje. Terwijl Pete Simonelli nog even bij zit te komen, speelt de rest van de band – als Touched by a Janitor – een tweetal nummers. Hierna wordt het optreden hervat. Wanneer het even later dan toch voorbij is moet het publiek eerst even van het optreden bekomen alvorens het naar de merchandise-stand snelt. Met het optreden van vanavond heeft Enablers, na twee zeer indrukwekkende shows in ACU, zichzelf nog weten te overtreffen. De band gaf het aanwezige publiek een avond om nooit te vergeten. Enablers Gezien: dB’s, donderdag 23 maart 2006