Wie na vieren het uitverkochte ACU nog binnen kon komen, zou even zweren dat mister Tom Waits himself stond te spelen. In de zaal aangekomen bleek het om Jason Webley, punkaccordeonist uit Seattle te gaan. Met slechts zijn stem, een accordeon, een gitaar en wat stampwerk van zijn voeten weet hij in zijn eentje de bomvolle zaal met zijn veelzijdigheid te verrassen. Terwijl het buiten nog licht is, weet hij het publiek binnen over te halen om duistere dronkemansliederen met hem te zingen. En als dit niet met voldoende overtuiging gebracht wordt, heeft Webley direct een goede oplossing voor handen: even 12 rondjes om je eigen as draaien, met je ogen naar je omhooggeheven wijsvinger starend, en iedereen heeft het juiste gevoel te pakken. Iets minder verrassend, maar zeker niet minder goed, was de verrassingsact van de middag: De Kift. Zij brachten in een levendig optreden van anderhalf uur nummers ten gehore uit hun hele oeuvre, dat inmiddels ook een kleine twintig jaar beslaat. De heren uit de Zaanstreek maken sinds 1988 'potten-en-pannen fanfarepunk' en doet dat nog altijd met een onverminderd enthousiasme. Dat dit velen bijzonder aanspreekt, bleek ook zondagmiddag weer in het ACU, waar De Kift verschillende generaties een fantastische afsluiting van het feestweekend bezorgde. ACU bestaat dertig jaar, en heeft dat geweten ook. Op naar de volgende dertig. Of, in Kift-terminogie: de volgende vijf. Jason Webley & De Kift Gezien: ACU, zondag 19 maart 2006.