De aftrap is vanavond in een goedgevuld EKKO voor The Real Guns, een Utrechts trio dat beduidend minder gevaarlijk is dan de naam doet vermoeden. De band heeft iets te goed geluisterd naar The Cure en zanger Joep Geevers doet iets te veel zijn best om net zo te klinken als Robert Smith. Epigonisme ligt zo al snel op de loer en in de grond resteert er dan niet veel meer dan een formatie met goede bedoelingen die nog flink moet schaven aan een eigen sound. Een stuk prettiger toeven is het bij de tweede band van vanavond: Alamo Race Track. Het Amsterdamse kwartet, afkomstig uit de stal van Excelsior, begint veelbelovend en zet meteen de toon voor een daverend optreden. Live klinkt de formatie een stuk opwindender dan op hun eerste en tot nog toe enige cd, ‘Birds at home’. Dit schijfje is zeker boeiend en veelzijdig, maar tevens wat vlak geproduceerd en onsamenhangend. Alamo Race Track grijpt het publiek direct bij de strot om het komend uur niet meer los te laten, met een stijlvolle combi van staccato gitaar/drum, hypnotiserende beats en coole samenzang. Echo’s van The Kills en Masters of Reality klinken door in hun ouverture en langzamerhand waaiert de muziek van Alamo Race Track alle kanten uit. Terugkerende elementen zijn de subtiele melodielijnen in de rug gesteund door strakke ritmepartijen, en de afwisseling van uptempo en rustiger werk. De nummers zijn inventief van opbouw en herbergen intelligente gitaarloopjes en mooie spanningsbogen. Een hoofdrol is weggelegd voor de drummer die er voor de afwisseling eens niet op los beukt, maar fijnbesnaarde accenten plaatst. Sporadisch is er ruimte voor steelgitaar en synthesizer. Melodieus lijkt Alamo Race Track geïnspireerd door de jaren zestig, ritmisch door bands als The Strokes en Franz Ferdinand. Gelukkig is de Mokumse band eigengereid genoeg om niet als de zoveelste kloon door het leven te moeten. Onderhuids broeit het in veel songs, tot een echte uitbarsting komt het slechts zelden. En als de band dan naar een climax toewerkt, is het meteen ook een buitengewone. Na zo’n geweldig optreden vergeven we graag het schoonheidsfoutje van de drummer dat noopt tot de wederstart van een nummer. Het is dan al half elf als het de beurt is aan Blues Brother Castro. Onduidelijk is of dit van tevoren zo gepland is of dat de eerdere concerten zijn uitgelopen, feit is dat de band nog maar een half uurtje heeft om haar kunnen te tonen. Blues Brother Castro verraste enkele jaren geleden met het frisse en veelbelovende debuut ‘Moneymakerme’. Onlangs verscheen de opvolger ‘Fun’. De verrassing van het overrompelende debuut is er een beetje vanaf, toch is ook het tweede album overwegend van hoog niveau. Alom gehoorde vergelijkingen met de voor velen onovertroffen Pixies zijn wel begrijpelijk: zanger/gitarist Leon Caren zet met gemak net zo’n strot op als Frank Black, bassiste Mila van de Wall heeft in haar coole sensualiteit wel iets van Kim Deal en gitarist Tjeerd Meidersma perst al net zulke geschifte loopjes uit zijn gitaar als die maffe snarenplukker van The Pixies. Helaas valt het optreden van Blues Brother Castro vanavond een beetje tegen. Deels is dat te wijten aan de (te) late programmering; de band is net een beetje op stoom of ze kappen er al weer mee. Ook staat het geluid te hard afgesteld: veel subtiliteiten in de breaks gaan zo verloren. Blues Brother Castro barst van het talent, maar is soms iets te aandachtsgericht in zijn rebelsheid. De pose van voorman Caren aan het eind met zijn gitaar boven het hoofd is ook iets te veel van het goede na een half uurtje spelen. De jongens van Blues Brother Castro moeten maar snel weer naar Utrecht komen om dat met een volwaardig optreden recht te zetten. Blues Brother Castro, Alamo Race Track en The Real Guns Gezien: EKKO, zaterdag 3 juni 2006.