Voorprogramma Vandal X uit België is al de nodige jaren in de weer met hun noiserock. Toch zijn er bij aanvang van hun concert maar zo'n dertig man in de zaal van EKKO aanwezig om hun kunsten te aanschouwen. Ergens is dat ook niet zo heel erg wonderlijk. De twee heren maken namelijk net als het hoofdprogramma het soort muziek dat je ouders en je buren volmondig als 'teringherrie' zullen omschrijven. Bij Vandal X speelt ene Bart afwisselend bas, gitaar en baritongitaar met veel vervorming op volumestandje 11. Daarbij schreeuwt hij af en toe iets onverstaanbaars in een microfoon die al net zo vervormt als zijn instrument. De eventuele stiltes die tussen zijn staccato riffs zouden kunnen vallen worden ruimschoots gevuld door de gillende feedback van zijn gitaar, die onvermoeibaar te lijf wordt gegaan in het gestuiter dat in de verte het midden lijken te houden tussen Shellac en Unsane. Hij wordt aangevuld door Günthor, nog zo'n onvermoeibare man, op drums. Ook hij krijst sporadisch wat in een microfoon. Op de achtergrond loopt het hele optreden door een achtergrondtape met willekeurige dialogen die alleen tussen de nummers door hoorbaar zijn als een soort alternatieve aan- en afkondigingen. Na een korte ombouw betreden drie muzikanten het podium. De Texaanse bandleider Craig Clouse heeft blijkbaar niet zo'n zin om zijn publiek vanaf een paar meter te bekijken en heeft zijn microfoon pontificaal twee meter van het podium in de zaal gezet. Een stortvloed van geluid wordt op het publiek losgelaten. Todd biedt behalve dubbel zoveel mensen als bij het voorprogramma ook dubbel zoveel lawaai. Voor subtiliteit is totaal geen plaats. In plaats van een bassist worden de heren begeleid door Fifi (de vrouw van Craig) op toetsen, die er een kunst van heeft gemaakt om de meest smerige lage geluiden te produceren uit een mini Casio keyboard. Na het eerste nummer lijkt Craig behoorlijk not amused. Pissig meldt hij de technicus dat dit toch echt niet kan zo, mensen. Het moet gewoon tien keer zo hard, want dit is belachelijk! Terwijl deze stoomwals compromisloos voort dendert, ontstaat er een wat dubbel gevoel. Enerzijds is het getoonde enorm bruut, en stort het lawaai à la Killdozer zich door de strakke harde drummeppen meedogenloos over je heen zoals het hoort in dit genre. Anderzijds is het gestoorde en provocerende gedrag van frontman Craig nogal ongemakkelijk. Hij loopt regelmatig het publiek in, smijt met enige regelmaat afwisselend zijn gitaar en zijn microfoon op de grond en slingert zijn microfoonstandaard en zijn microfoon vervaarlijk in het rond zonder daarbij op zijn publiek te letten. Na een aantal nummers lijkt hij zijn zang er maar bij te laten, totdat er een extra gitarist op het podium verschijnt en hij zich alleen nog maar richt op het zo hard mogelijk schreeuwen terwijl hij ronddoolt voor het podium. Precies wat je wilt zien, zou je denken. Maar het gebeurt met zo'n enorm negatieve houding dat je je afvraagt of het allemaal provocerend bedoeld is, of dat meneer het echt zo ontzettend niet naar zijn zin heeft en EKKO en zijn hele publiek volkomen kut vindt. Een enkele keer is er een wat rustiger moment. Zo maant Craig op een gegeven moment zijn band tot stilte waarbij alleen de drummer nog wat mag tikken. Vervolgens wordt er een soort scheepsklok tevoorschijn gehaald waarmee hij al tingelend mee door het publiek loopt. Gewoon een gimmick of denkt hij echt dat we in slaap zijn gevallen? Nadat een fanatieke bezoeker het klokgetingel over mag nemen barst enige minuten later uiteraard het geweld weer net zo meedogenloos los. Als na zo'n 40 minuten de band opeens stopt met een 'that's it, bye' daalt er een enorme stilte in EKKO neer. Het publiek staat er beduusd en stil bij. Pas als er weer een uitloopmuziekje dreigt gedraaid te worden wordt er geroepen om een toegift, die er ook komt na een oprecht klinkend: 'I thought you didn't like us'. En om eerlijk te zijn, veel bezoekers weten achteraf nog steeds niet of ze dat nou echt doen. Inclusief ondergetekende. Maar een indrukwekkende belevenis was het wel. Todd & Vandal X. Gezien: EKKO, woensdag 18 januari 2006.