Safe Home wiegt de luisteraar zachtjes richting nirwana

Aandacht vasthouden blijkt helaas nog moeilijk op tweede cd

Benjamin van Vliet, ,

Esther Sprikkelman en Harry Otten vormden ooit de spil van het vooral in Engeland en Amerika geroemde The Nightblooms. Onder de naam Safe Home brachten ze als duo recentelijk hun tweede plaat uit. Gevuld met ijle, zweverige popminiatuurtjes weet ‘the Wide Wide World and All We Know’ niet altijd even goed de aandacht vast te houden.

Aandacht vasthouden blijkt helaas nog moeilijk op tweede cd

Safe Home, een bandnaam was zelden zo goed gekozen. De tweede plaat, ‘the Wide Wide World and All We Know’, van ex-Nightblooms leden Esther Sprikkelman en Harry Otten is gevuld met uiterst subtiele, minutieus verzorgde luisterliedjes die een eigen, vredige en warme wereld creëren zodat van een buitenwereld even geen sprake is. Rond Sprikkelmans ijle stemgeluid bouwt het duo samen met gastmuzikant Steve Mitchell wonderlijk gelaagde mozaïekjes van subtiele gitaarnootjes, spacy soundscapes en af en toe een handklap. Het resultaat is een geluid zo ijl en atmosferisch dat de luisteraar zich boven het aardoppervlak zwevend waant en dan langzaam, maar vredig in slaap wordt gebracht. Nergens valt een onvertogen noot en alles lijkt tot in de details te kloppen. Bij aandachtig luisteren is het echter onvermijdelijk dat je gedachten op een gegeven moment beginnen af te dwalen. De plaat bevat daarvoor net iets te weinig afwisseling; de atmosferische klanktapijten die gebruikt worden maken de plaat weliswaar homogeen, maar bij tijd en wijle nogal eentonig. Niet dat er op de plaat helemaal geen spannende nummers te vinden zijn. Het zachtjes swingende ‘They Say It’ en het Nederlandstalige ‘Houd de Wacht’, dat zich langzaam ontwikkelt tot een middeleeuwse volksballade in een triphopjasje, zijn erg geslaagd en weten de aandacht moeiteloos vast te houden. Maar de twee beste liedjes van de plaat zijn geschreven door gastmuzikant Steve Mitchell. Dit zijn ‘Say Hello to Spain’, dat de plaat afsluit, en het prachtige ‘Stay Awake’, een duet, waarin Mitchell’s ietwat rauwe stem een welkom tegenwicht biedt tegen het ijle stemgeluid van Sprikkelman. Jammer genoeg wordt dit niveau elders niet gehaald. Een wat grotere inbreng van Steve Mitchell zou wellicht de oplossing kunnen bieden. Wat Sprikkelman en Otten betreft, zij tonen zich in ieder geval briljante arrangeurs die precies weten hoe ze hun luisteraar richting nirwana kunnen brengen met deze mooie warme winterplaat.