Wie in januari tijdens het laatste Eurosonic-festival nietsvermoedend de Groninger Plato-vestiging binnenstapte, kon er al niet omheen; de cd-winkel was behangen met posters van Infadels, de verkopers droegen T-shirts van Infadels en als er even geen optreden bezig was, klonk het debuutalbum van Infadels non-stop door de zaak. Die vrijdagnacht kreeg het publiek voor aanvang van het optreden in Huize Maas knalroze lolly's uitgedeeld. Of het aan de overdosis kleurstof lag of aan de muziek; de hipsters en bobo's - al getipt door de bezoekers van London Calling - stonden gebroederlijk te springen. De hypemachine draaide in de maanden daarna overuren; Infadels kreeg veel aandacht in de muziekbladen en op de clipzenders, en planden een Nederlandse tour die we qua omvang niet vaak zien bij een nieuwe band. EKKO - het tiende Nederlandse optreden binnen één jaar - verkoopt twee weken van tevoren uit, een snelheidsrecord dat volgens deze zaal tot dan toe alleen voor Franz Ferdinand en Spinvis was weggelegd. Eenmaal binnen kan er ook geen twijfel over bestaan welke band straks gaat spelen; het cafégedeelte en het podium zijn bezaaid met de laatste editie van popblad Live-XS, opengeslagen bij het interview met Infadels. Wie het blad dichtgeslagen weglegt, kijkt op de omslag nog steeds tegen de koppen van die band aan. Dat de band bij opkomst evenwel niet super-enthousiast ontvangen wordt, is wellicht te wijten aan het gebrek aan ruimte in de volgepakte zaal. Aan de groep zal het niet liggen; al vanaf de eerste seconde staan de in zwart-met-roze kostuums gestoken mannen hyperactief te springen. Maar openers 'Love Like Semtex' en de single 'Jagger '67' beroeren vooralsnog alleen de voorste rijen. Ook het Faithless-achtige instrumentale slot van 'Reality TV' - op Eurosonic het hoogtepunt van de show - krijgt nog niet de helft van de zaal in beweging. Infadels blijkt net als Editors eerder dit jaar in Tivoli een 'piek-dal-piek'-setlist te gebruiken waarbij de beste nummers helemaal in het begin en helemaal aan het eind zitten. Halvewege kakt het optreden dan ook een beetje in. Daar helpen zelfs het geram op vuilnisvaten en -deksels niet tegen. Zanger Bnann verliest hierbij om de haverklap z'n in-ear-system, waarna de roadie de weggerolde batterijen weer bij elkaar moet zoeken om alles weer aan zijn broekband te plakken. Pas bij het pakkende 'Can't Get Enough' lijkt het niet aflatende enthousiasme van de band en de voorste rijen wat verder naar achteren door te dringen: de hele zaal brult het refrein uit volle borst mee. Bij het daaropvolgende 'Give Yourself To Me' heeft de band het écht voor elkaar; nu is EKKO één springende massa. Jammer dat het wel het laatste nummer is; de bezoekers scanderen 'We Can't Get Enough!' door de zaal als de mannen van het podium zijn gelopen. De zanger komt al snel terug en zingt de coupletten van het nummer door het gescandeer heen. De avondklok is nog niet in zicht, zodat de rest van de band er bij kan komen voor nog een toegift: 'Brandon Vegas'. Braziliaans-achtig getrommel op de vuilnisvaten met de veelzeggende tekst: 'I Like Your Head'. De hele zaal is mee, en er vertrekt zelfs een crowdsurfer (ooit gezien in EKKO?) richting podium; de zanger probeert hem naast zich te trekken maar de toegesnelde roadie duwt de jongen terug de zaal in. Na dit nummer is de koek echt op, het publiek kan er echter nog steeds geen genoeg van krijgen. Zou dat na zeventien optredens nog steeds het geval zijn, straks na Pinkpop en Paradiso? Infadels Gezien: EKKO, maandag 3 april 2006