Na een handvol demo's en EP's besloot Sallyskunk een jaar geleden toch maar eens aan een volwaardig album te gaan werken. De presentatie van dit debuut vond afgelopen donderdag geheel in stijl plaats in een volle EKKO. Aan de zijkanten van het podium stonden een aantal videoschermen opgesteld waar videokunstenaar Mikser.nl de sfeer van het album Love Is Boring probeerde neer te zetten. Als openingsact hadden de heren van SallySkunk de Belgische duizendpoot Pascal Deweze ingezet, die zich sinds het uit elkaar gaan van Metal Molly vooral bezig houdt met Sukilove. De sfeervolle nummers van Deweze werden volledig overstemd door een publiek dat unaniem had besloten om over koetjes en kalfjes te praten. Een totaal respectloos vertoon waar de artiest zich door heen moest worstelen. Hij probeerde het publiek er toch bij te betrekken. Een vrijwilliger uit het publiek kreeg de eer om een nummer te ondersteunen met een stampende beat op het drumstel. De drie heren van SallySkunk, live ondersteund door toetsenist Roeland Hop, trapten af met 'Just Fine'; het nummer met de meeste hitpotentie en een erg sterke baspartij. In dit nummer lukt het ook om alles lekker compact te houden. Daarna zakte het tempo en de energie wat weg, de gitaar van Dries Twijnstra stond op momenten ook veel te zacht. Wat meteen opvalt, is dat het samenspel en de instrumentbeheersing van de bandleden ontzettend goed is. Dat er al jarenlang samengespeeld wordt, is duidelijk. Alleen de richting van de band lijkt helaas erg onduidelijk te zijn. SallySkunk bevindt zich in een grijs gebied tussen experimentele muziek en pure pop. De stem van Twijnstra is over de gehele linie alleen net iets te eenzijdig en mist net het venijn om de strijd aan te kunnen gaan met de eigenzinnigheid van de arrangementen. Hierdoor wordt de experimentele kant niet volledig benut. Andere minpunten zijn de liedjes, die vaak te net te lang zijn en de compositorische middelen missen om een breed poppubliek aan te spreken. Maar er zijn absoluut uitzonderingen. Het liedje dat elke show steelt is toch 'Blue Time'; het loopje hiervan blijft nog tijden in je hoofd rondspoken. Drummer Yeroen Bartels excelleert op het uitgesponnen einde van dit nummer. In deze song lukt het de band om de luisteraar bij de hand te nemen en te blijven boeien. Uiteindelijk lijkt SallySkunk dan ook een band vol compromissen te zijn. Een democratisch geheel waarbinnen elke muzikant binnen een nummer zijn ding moet kunnen doen. Onder leiding van een strenge producer zou de band een hoop tierlantijntjes weg kunnen laten, en de sterke elementen een nog duidelijker plek binnen zijn muziek kunnen geven. Na afloop laat DJ Radion zijn electro nog een tijd door EKKO heen klinken en mag het debuut 'Love is Boring' zijn eerste stapjes gaan zetten in Nederland muziekland. Te beginnen aanstaande woensdag in de Amsterdamse Studio Desmet, waar SallySkunk een optreden verzorgt tijdens de Club 3VOOR12 van onze landelijke broeders. Op 20 oktober is de band bovendien te zien tijdens Club 3VOOR12/Utrecht in dB's SallySkunk & Pascal Deweze Gezien: EKKO, donderdag 22 september 2005