Het afgelopen halfjaar heeft Tivoli meermalen mogen genieten van electropunk op het scherpst van de snede. Joost van Bellen’s RAUW-avonden garandeerden verrassing, spanning en sensatie. Verrassend was de laatste zomerse RAUW-editie zeker. Gewoontegetrouw druppelt het publiek langzaam binnen om zich te laten opwarmen door een gevarieerd draaiende Van Bellen. LCD Soundsystem naast The Killers, de nieuwe single van Franz Ferdinand naast ‘Tainted Love’; dat alles overgoten met een volvette 'electroremixbeat'. De dansvloer raakt gevuld en de stemming gaat van goed naar veel beter. Rond half één besluit Van Bellen dat Tivoli warm genoeg is. Trots roept hij DJ Eric de Man achter de draaitafels. De tijd is aangebroken voor één van de eerste shows van Handel; het project van De Man en de gezusters Handel. De ene zus speelt live basgitaar over De Man’s beats, scratches en backingtracks, de ander zingt. In volle vaart karren de zussen door hun korte set. Dreunend dansbaar electrowerk dat begint bij een cover van Grauzone’s ‘Eisbär’ en eindigt met hun eigen Nederlandstalige kraker ‘Hoeksteen door de voorruit’. Een poepsimpele, maar supereffectieve show die mede door de nogal statische, licht-amateuristische performance neigt naar über-camp, maakt Handel tot een ideale RAUW-act. Ook voor het eerst op de planken van Tivoli zijn The Virgin Tears. Een duo knappe broertjes dat met een ‘grote bek’ een duchtige reputatie heeft opgebouwd. De formule? Doen alsof je een grote superband bent, shirts laten maken met complete wereldtournees, de persmachinerie op volle toeren laten draaien met verzonnen verhalen over in ongelukken omgekomen bandleden en overdoses en zie daar! Los Angeles – hoofdstad van alles wat hip, happening en trashy is – haalde de twee binnen als helden. De Spinal Tap van de electrotrash? Het duurde niet lang voordat ze hun eigen échte materiaal konden brengen. Met soundtracks voor modeshows, pornodocumentaires en een eigen residence-avond (‘Tramps Are Us’) maakten The Virgin Tears verder naam. Inmiddels zijn ze omarmd door Felix Da Housecat en werken ze met producer Chris Holmes. Ook zo’n geniaal uitgespeelde kaart. Holmes mag dan een blauwe maandag toetsen en vocoder beroert hebben op een wereldtour van The Smashing Pumpkins, door The Virgin Tears wordt hij steevast neergezet als ‘ex-Smashing Pumpkins’. Aandikken is de heren niet vreemd. Dat The Virgin Tears ervaren knoppendraaiers herbergt, is direct duidelijk. De klank is niet avant-gardistisch als Yum-Yum of Ashtar Command; bands van Chris Holmes zelf, het is vooral een perfect gemanipuleerde mix tussen 'makkelijk te verhapstukken' en 'bijtend rauw'. In 48 uur hebben The Virgin Tears niet geslapen. Dat weerhoudt het duo er niet van om, al na een paar tracks met ontbloot bovenlijf, alles te geven. Van acid-achtige funkhouse gaat het in opgaande lijn naar pompende electro en rockende house. Een dampende, enthousiaste dansvloer is het logische gevolg. Deze geregisseerde hype – veel gemaakter worden ze niet – is er één om in te lijsten én te geloven. RAUW bewijst met de september-editie wederom een neus te hebben voor freaky en cutting edge electro. Een belofte die doet uitzien naar de najaarsprogrammering. RAUW met The Virgin Tears (dj-set) & Handel (live) Gezien: Tivoli, zaterdag 10 september 2005