Als er in Utrecht een all-starband zou bestaan dan is het wel The Gasoline Brothers. Met leden uit The Yearlings, Sandusky, Gloricz Jim en het net gesneuvelde Paper Moon lijken de wortels te liggen in de roots- en poprock. Een tijd leek deze band vooral een hobbyproject, maar nu worden de Nederlandse podia al nadrukkelijker onveilig gemaakt door dit markante gezelschap. De start van het concert kenmerkt zich door een lang instrumentaal stuk met een hoop gitaargeweld zoals we dat van Neil Young kennen. De vrij voor de hand liggende countrystamper die daarop volgt kan wegens een iets te simpel akkoordenschema en het ontbreken van een duidelijke ‘hook’ niet echt de aandacht vasthouden. Het roer wordt vervolgens omgegooid om puntiger en krachtiger te werk te gaan. Het samenspel tussen de gitaren wordt een stuk melodieuzer en gitarist Mathijs Peeters, of moet ik zeggen Jeff Gasoline, vervult een glansrol binnen de band. ‘Sleeping Pills and Asteroids’ laat de college-rock uit de jaren '90 herleven. Een pakkend refrein en sterke riffs maken dit het sterkste nummer binnen de set. De gloriedagen van Pavement herleven ook nog in het op ‘Range Life’ lijkende ‘Send the Husky’. In dit nummer slagen de broeders erin om een mooi amalgaam te maken van hun invloeden. The Gasoline Brothers maken de meeste indruk wanneer ze hun nummers kort en krachtig houden. Het einde van nummers wordt vaak te lang uitgerekt, waardoor de aandacht verslapt. One Star Hotel heeft de laatste tijd veel in de media gestaan met onder andere een interview in de Volkskrant. Dit alles rondom hun al in 2004 verschenen album 'Good Morning, West Gordon'. Een album vol met indiepop met een country randje, zoals Wilco en Big Star dat al jaren doen. Niets nieuws onder de zon dus, maar wel erg goed uitgevoerd. Onder leiding van Steve Yutzy-Burkey laat de band zo ongeveer zijn gehele repertoire horen in een ontzettend lange set. Een typisch fenomeen bij een overenthousiaste band, een fenomeen dat een probleem wordt wanneer niet alle nummers even sterk zijn. Dit is helaas het geval bij One Star Hotel. Distilleer uit al die nummers drie kwartier aan kwaliteit en de impact is veel groter. De band is op zijn best wanneer de extremen in zijn kunnen worden opgezocht. De ingetogen melancholische nummers en de gruizige poprocksongs worden overschaduwd door een hoop niemendalletjes. Afsluitend worden er nog een aantal covers gespeeld waaronder Paradise City van Guns ’N Roses met Jeff Gasoline als Utrechtse Slash. Dan wordt ook duidelijk dat een extra gitarist geen overbodige toevoeging zou zijn aan het geluid van One Star Hotel. One Star Hotel & The Gasoline Brothers Gezien: dB's, zondag 11 september 2005