Jamband Festivals, je moet ervan houden. Ik heb veel verschillende festivals gezien, maar één ding hebben ze allemaal gemeen en dat is de constante aanwezigheid van versterkte muziek. In de bus, backstage, op de vaak niet zo uitnodigende wc’s of bij de catering; waar je ook gaat, je kunt niet vluchten voor de constante dreun van de versterkte muziek. Is huppelpunk-bandje A op podium ‘Main’ klaar, begint de zanger van huppelpunk-bandje B op het ‘andere podium’ de show wel met een snoeiharde ‘’WHAT'S UP MOTHERFUCKERS!!!’’ Nooit even een oorverdovende stilte. Zouden de meeste mensen wellicht ook niet aan kunnen. Ik zou waarschijnlijk gelijk denken dat de PA is uitgevallen. Festivals hebben veel overeenkomsten maar toch ook grote verschillen. De festivals die ik in in Amerika heb gezien, waren allemaal raar. En die waar ik heb gewerkt, werden bijna alleen maar bezocht door hippies. Ik heb niks tegen hippies - ben er zelf ook één - maar het gaat hier over die echte cliché-hippies. Types die doen vermoeden dat de tijd stil heeft gestaan. En waar houden deze hippies van? Van jambands dus. Wat jambands zijn? Ooit wel eens naar een ‘jamsessie’ geweest? Zo eentje waar conservatorium-studentjes uren lopen te masturberen op hun instrument. Bands die dus zo veel mogelijk noten, zo lang mogelijk spelen. Eigenlijk mag zoiets helemaal geen jamsessie heten. Solo’s, en dan bedoel ik geen jazz. Nee van dat funky ‘leg-een-tapijtje-voor-de-solo’ gefröbel. Verschrikkelijk. Met succes bijna totaal in ons land uitgeroeid. Was één van de leiders van de posse. En nu moet ik toch weer naar hetzelfde (of soms slechter) geneuzel luisteren op deze Amerikaanse ‘Jamband festivals’. Bands met namen als de Cheese String Accident, Animal Liberation Orchestra en Galactica spelen dagen achter elkaar. Ondertussen staan duizenden hippies glim- en soms schaterlachend met hun armen in de lucht uit hun dak te gaan op uren gesoleer. Had op weg naar mijn eerste Jamband festival jaren geleden de bui al moeten zien hangen toen onze toenmalige runner trots vertelde dat bandje A de dag ervoor vijf in plaats van twee uur had gespeeld. Dus, ik heb een tip voor de laatste overgebleven Nederlandse jammers. Amerika is het beloofde jamland! Je kunt er zelfs de hele zomer op honderden festivals spelen. Ok, onze jammers zullen wel wat aan hun uiterlijk moeten doen. Ze zien er immers meestal uit als een stelletje wiskundestudenten. Ik denk dat hun instrumentbeheersing een kwestie is van overcompenseren. Dus laat je haar groeien en schaf een cliché hippie-outfit aan. Sandalen en een regenboog T-shirt kopen, niet te veel vlees eten, jongleren is een pré, veel lachen en op naar Amerika! Binnenkort legt Jelle Kuiper op 3VOOR12/Utrecht uit wat hij met ‘Backdoor Paranoia’ bedoelt.