De ‘Hommage aan Herman van Veen’ live in Tivoli nog vers in het hoofd en met de cd voor thuis of de opnamen in onze Platenspeler ook nog in de oren, opent Lushus het bal met hun Van Veen-cover ‘Fiets’. De wielen draaien, de bel klinkt, cello en contrabas doen hun weemoedige werk en Lushus zet ons allen op het verkeerde been. Immers: wat in het volgende half uur aan origineel Lushus-materiaal volgt heeft meer met groovende punk te maken, dan met zoetgevooisde balladen. Twee basgitaren, knap drumwerk en een kekke dosis energie maken het plaatje af. Ongegeneerd vlammen doet Lushus soms (stoner)rockend, dan weer meer op de beat geënt een gooi naar de status van het Bakkenveense wonder The Suicidal Birds. En naar mijn bescheiden mening nog een stuk leuker ook. Een band om in de gaten te houden! Phinx, ephinx en vanavond ook nog On Voltage, houdt u het nog bij? Het zou je bijna gaan duizelen, je weet al bijna niet meer wie je voor je hebt. Hoe dan ook Vincent – phinx – Beijer won het Geheim van Utrecht, staat binnenkort in de finale van de Grote Prijs van Nederland in de Amsterdamse Melkweg en weet indruk te maken met zijn op Novastar en Ozark Henry gelijkende pop. Gezeten achter de piano zoekt Beijer de vele kanten van zijn vocale bereik op, tussen soulvol, jazzy of een tikkeltje aparte pop. Zwijmelmuziek? Knuffelrock? Daarmee doen we Beijer te kort, ook al is het prima amoureus wegdromen op zijn muziek. ’s Mans nummers zitten daarvoor toch te goed in elkaar. Veelzijdige pop van een getalenteerde singer-songwriter die nog wel eens hoge ogen zou kunnen gaan gooien, dat schotelt phinx het publiek vanavond voor. Halverwege de set is het even ombouwen geblazen voordat On Voltage aan de slag kan. Met het drumstel op orde komt Beijer meer in de richting van Coldplay en Starsailor met soms een vleugje funk dat aan Jamoriquai doet denken. Als tegenstelling van unplugged en akoestisch komt On Voltage wat meer in-your-face tot het publiek. Minder strelend, zonder ooit echt te schuren of scheuren. On Voltage lijkt daarmee op basis van deze debuutshow meer geschikt voor de festivalweide dan phinx of ephinx. Vincent Beijer heeft in ieder geval op één avond indruk weten te maken met twee van zijn vele gevarieerde gezichten. Als je ooit in het Zuid-Afrikaanse Boo! zat, met die groep een zeer warme relatie met Utrecht hebt gekend, ben je als zanger/bassist Chris Chameleon op voorhand natuurlijk een gedroomde headliner. Qua flow van de avond valt hij echter enigszins uit de toon. Ingebierd, later op de avond heeft een groot deel van het publiek het dan ook moeilijk de kaken op elkaar te houden tijdens Chameleon’s ingetogen set. Dat is jammer, want de ex-Boo! voorman brengt – slechts gewapend met een akoestische gitaar en zijn flexibele stembanden – een fraaie selectie van door hemzelf op muziek gezette gedichten van de zijn landgenote Ingrid Jonker. ‘Ek Herhaal Jou’ heet zijn solo-album en in het Afrikaans, de Komrij-vertaling of Engels houdt Chameleon het vanavond klein en intiem. Twee Boo!-nummers ontlokken het bekende boe-geroep aan de fans en blijven zelfs unplugged overeind. Chameleon toonde echter vooral aan ook zonder zijn feestneus indruk te kunnen maken. Genoeg om hem zelfs ertoe te bewegen van zijn normale pad af te wijken en wél een toegift te spelen. Een volle bak in dB’s zag wederom drie mooie acts op één avond. Op naar de decembereditie dus, donderdag 15 december. Dan treden excon, Antiphone en Hallo Venray’s Henk Koorn aan. Club 3VOOR12/Utrecht met Chris Chameleon, phinx, On Voltage en Lushus Gezien: donderdag 17 november 2005, dB’s, Utrecht.