De hoesfoto laat een groep extreem gestylede jongens zien, één van hen houdt een viool vast. Waarschijnlijk is die viool ook terug te horen op het album. Welke muziek de band maakt is uit de enigszins kitscherige hoes niet af te lezen. De foto aan de binnenkant schept ook weinig hoop. Een foto in Club Storm, de net iets te hippe uitgaansgelegenheid in Utrecht. Ik leg het doosje naast me neer, en begin met gemengde gevoelens te luisteren. Meteen is duidelijk dat de hoes niet al te representatief is: de lome vocalen en nonchalante gitaarpartij in opener ‘Like You’ laten een duidelijk Velvet Underground-geluid horen. Een mooie sfeervolle opening. Er is hoop.
In ‘Disco Freedom’ laat de band weer een geheel andere sound horen: een lo-fi gitaargeluid, dat prachtig ingekleurd wordt door het vioolspel van Einar Ihle. Een vleugje Pavement, een snufje dEUS met zang die dan weer Brits aandoet. Langzaam wordt er opgebouwd naar de catharsis in het refrein. Er wordt van mineur naar majeur gewisseld, ‘I Know I Get Through This; It’s Only Disco Freedom’ laat zanger Bas van de Looy weten. Waarop meteen weer een vioolsolo van Ihle volgt. Zijn invloed op dit album is dan ook van grote waarde.
Duidelijk is het stempel dat Belgische bands als dEUS, Evil Superstars en Soulwax op de band hebben nagelaten. De gekheid in het stevige ‘Princess’ zou bijvoorbeeld zo uit het brein van Evil Superstar Mauro Pawlowski kunnen komen. Gestoorde vocalen over een rauwe tirade van primitieve gitaarriffs. Waar veel Nederlandse bands een enorm gelaagde en overdreven vet klinkende productie nastreven, houdt Mr. Love het kaler en intiemer. Hierdoor schijnt het licht meer op de nummers zelf. Productionele trucjes worden niet gebruikt om zwakkere broeders te verhullen. De kwaliteit van de nummers is constant, een echte draak is op 'Paris' niet te vinden. Een echte uitschieter wel: ‘Disco Freedom’.
Op het eind van het album komen er ook een aantal electropop-nummers in de geest van The Faint voorbij. ‘Local Band’ knalt stevig uit de speakers. Overstuurde gitaren, elektronische drums en heerlijk foute synthesizerklanken laten de jaren '80 herleven. En hoewel het natuurlijk allemaal al eerder is gedaan, laat juist deze afwisseling tussen elektronica en ‘reguliere’ muziek Mr.Love and the Stallions zo fris klinken.
Jammer alleen dat deze electronummers op het album allemaal achter elkaar staan. Met een andere volgorde zou het geheel beduidend natuurlijker lijken. Het is een diversiteit die door de een als 'gebrek aan eigen gezicht' kan worden ervaren, terwijl de ander weer 'eclectisch' roept. Maar het is in ieder geval een veelzijdigheid die je niet vaak ziet in Nederland.
De conclusie moge dan ook duidelijk zijn: de hoes van ‘Paris’ mag in eerste instantie dan misschien verwarren, de muziek op de plaat overtuigt weldegelijk. Of dat op het podium ook zo is, zal donderdagavond blijken in dB; s, tijdens het optreden van Mr.Love and the Stallions in Club 3VOOR12/Utrecht.
'Paris' van Mr.Love and the Stallions
Te beluisteren via de 3VOOR12/Utrecht Platenspeler, te bestellen via TinkaTone Records.
Veelzijdig Mr. Love and the Stallions klinkt bovenal fris
Overtuigend 'Paris' gaat van lo-fi-gitaarrock naar knallende electro
Het geluid van Mr.Love and the Stallions mag dan duidelijk teruggrijpen op Belgische invloeden, de band weet op debuutalbum 'Paris' bijzonder fris en veelzijdig uit de hoek te komen. Lo-fi-gitaarnummers worden zonder moeite gekoppeld aan knallende electropop. Met een hoofdrol voor violist Einar Ihle. 'Paris' vormt dan ook een veelbelovend voorproefje voor het Mr.Love-optreden in Club 3VOOR12/Utrecht, komende donderdag in dB's.