De debuutplaat van Excon moet zonder titel door het leven. Ook van de hoes wordt je niet wijzer. Cryptisch is het niet; meer een strak uitgelijnd gebrek aan houvast. Vanavond zien we de gezichten achter het zwart-wit van de hoes en het citroengeel-groen van de cd. Voordat het zover is, speelt het Utrechtse Zola één van zijn zeldzame shows. Sinds maart 2004, toen de band ook in ACU stond, trad het trio maar een handvol malen op. Als je drummer ook het slagwerk beroert in Gem en je bassist speelt in Glenister, als je zanger ook actief is met Most Unpleasant Men: dan is het vinden van overlappende tijd best lastig. Vooral wanneer geen van de bands slecht beurt, Glenister in de lift zit en Gem inmiddels klaar blijkt voor een heuse Duitse tournee. Zola speelt rock met jaren negentig-invloeden. Meest opvallend daarin ligt Radiohead op de loer. Niet alleen omdat zanger Joram’s stemgeluid en getormenteerde uithalen in contreien komen van Thom Yorke. Maar vooral omdat de drie een vorm van rock spelen die nét niet helemaal los wil komen; bewust niet, lijkt het wel. Geen grote gitaarmuren dan ook, maar juist een onderhuids broeiend melodieus geheel. De lange nummers met soms een snufje postrock worden gekenmerkt door een opvallend melodieuze bas en een minimalistische benadering. ‘Less is More’, maar Zola mag zeker vaker spelen, wat ons betreft. Al zit dat er in de nabije toekomst waarschijnlijk weer niet in, helaas. Excon houdt vanavond zijn debuut ten doop. Het is meteen het eerste live-optreden van Jeroen Veldman (ex-Emscher) en Wouter Bosker (BoyLer), onder het Excon-banier. Ietwat onwennig begint de groep – live aangevuld met Mark Zuidema (Mercy Giants) en Guido Bastiaanse (BoyLer)– aan wat een mooie bloemlezing uit dat album zal worden. Compleet met een stijgende lijn in de set. Want van gesloten ogen en bibberige onvastheid in het gitaar- en drumspel, gaat Excon langzaam aan naar plezier in het eigen werk. Dan vallen de zenuwen weg en lukt het de vier om het albummateriaal naar een ander niveau te tillen. Voor het overgrote deel indierockt Excon een stuk harder, venijniger en krachtiger dan op cd. Veldmans stem komt goed over, de sfeer wordt prima neergezet en het bandgeluid voelt natuurlijk aan. Weinig gefreak, weinig frivool; maar wel passend opgeleukt door Zuidema’s feedbackende gitaar, of Boskers nu eens subtiele, dan weer stuwende drumwerk. Excon houdt de elektronica die het debuut kleurt live bewust wat meer op de achtergrond, waardoor het digitale trucendoosje niet in 'gimmick' vervalt, maar ook echt wat toevoegt. Voor een debuutshow op een debuutalbumpresentatie doet Excon het in ACU dan ook zeker niet verkeerd. Een verdienstelijk begin, dat doet uitzien naar een meer ervaren liveband, die in de toekomst nog meer meerwaarde kan gaan brengen. Music77 omschreven wij vooraf als een vorm van ‘desolate grotestadsfolk voor liefhebbers van One AM Radio’. Daar deden we met de opnamen van het Dwars Festival (te beluisteren via VPRO's 3VOOR12) én het album ‘Seek Ye First The Kingdom Of Music77’ geen verkeerd aan. Kalm en bedeesd was immers de toonzetting. In ACU putten de Zweden uit een ander vat. Een ton die niet alleen de bedaarde folkkant laat horen, maar vooral een verzengende postrockstorm laat waaien. Het Zweedse kwartet krijgt met die aanpak in ieder geval één bezoeker aan de dans. Helemaal vooraan gaat een danser helemaal op in de harde passages; druk gebarend en maaiend met zijn ledematen. En ergens heeft hij wel gelijk, want Music77 is bepaald geen slechte band. Wel een groep met meerdere gezichten. De desolate, kale folksound en het volgesmeerde, Mogwaise postrockgeluid. Welk van die twee de voorkeur geniet, is een kwestie van persoonlijke smaak. Al hou ik het zelf toch liever bij het album en de gelinkte live-opname. Cd-presentatie Excon Met: Zola, Excon & Music77 Gezien: ACU, woensdag 1 juni 2005