Klein leed Ik heb een teringhekel aan de tandarts. En velen met mij, hoewel ik denk dat mijn angst verder gaat dan de gemiddelde tandartshysterie. Nou belooft het net deze maand een gekkenhuis te worden. Vind ik meestal leuk hoor. Mijn maand begint met het eerste deel van een Giant Sand-tour in het zuiden van Europa. Frankrijk, Portugal, Spanje en dan weer terug naar Frankrijk. En dat allemaal in negen dagen. We zullen in een ‘sleeper bus’ reizen. Dat zijn bussen met bedden, een keuken, wc, lounges met tv en dvd. Ook aanwezig is een chauffeur, die rijdt als wij slapen of ons vermaken na het optreden. Luxe dus. Aan het einde van de tour moet ik als een speer naar Nederland terug, want ik vlieg dan de volgende dag vanuit Amsterdam naar Tucson om met Calexico een week te touren. De dag na de laatste show in Denver, of eigenlijk ergens in de bergen van Colorado, vlieg ik weer terug naar Nederland en moet dan de volgende dag in Bielefeld weer aan het tweede deel van de Giant Sand-tour beginnen. Om dan begin juli weer thuis te komen. Wat heeft dit nu met de tandarts te maken? Nou je voelt ‘m al: twee avonden voor mijn vertrek naar Lille voor de eerste show met Giant Sand, bijt ik op een olijfpit en voel dat er iets mis gaat met een kies. Maar ja, als je er maar heel hard niet aan denkt en vooral niet gaat voelen of er iets is misgegaan dan kun je nog wel een dagje doorlopen. Ik hoopte natuurlijk op de rest van mijn leven. Maar gisteren zat ik redelijk laat met vrienden nog wat in een restaurant te eten. Nam een hap en ja hoor... Ik kon het niet ontkennen; een deel van een kies zat los. Ik flip natuurlijk uit. De ontkenning verandert in het besef dat ik de volgende dag begin aan een maand van rennen en dat ik dat zal moeten doen met de constante dreiging van kiespijn en bezoekjes aan die duivelse tandartsen die in dit geval ook nog eens mijn taal niet spreken. De paniek wint het van de angst en één van mijn vrienden belt een tandartsnoodnummer. Helaas het is te laat, alleen bij levensbedreigende situaties. Nou overweeg ik altijd voor een bezoek aan de tandarts zelfmoord te plegen, maar ik denk niet dat ze dat bedoelen. Ik zet het op een zuipen en ga slapen. Als laatste redmiddel bel ik ‘s ochtends vroeg mijn, altijd veel te drukke, tandarts op. Zijn assistent vertelt dat hij vast zit in de lift en dat het dus waarschijnlijk niks wordt. Opluchting. Ik heb er alles aan gedaan, ben niet laf geweest en toch hoef ik niet! Dan maar aspirines voor een maand inslaan, besluit ik. Dan word ik gebeld. Het is de assistent. De tandarts is gered en kent mij natuurlijk vanwege mijn, in zijn ogen, overdreven angst voor hem. Ik kan langskomen. ‘’Maar dat moet dan wel binnen een half uur gebeuren’’, werp ik nog tegen. ‘’Ja, ja kom nu maar’’, antwoordt hij. En hier zit ik dan, nog stoned van de verdovingen maar wel met een noodvulling in de trein op weg naar Lille voor mijn eerste optreden met Giant Sand. En ik durf het haast niet te zeggen, maar ik was maar wat blij dat mijn tandarts even tijd voor deze angsthaas maakte. Binnenkort op 3VOOR12/Utrecht: Jelle Kuiper doet in deel 6 een boekje open over hinderlijke bekenden, die hem zelfs tijdens de soundcheck storen om te bedelen voor een plaatsje op de gastenlijst.