Stel je voor, dat als zo’n 10 jaar geleden bij Henny Huisman’s Playbackshow, Jacques d’Ancona en Bulletje te kennen zouden geven dat de jury ‘hangende’ was. En als ze in hun uiteindelijke beslissing ook nog iemand bij de enkels zouden doorzagen. De opschudding zou vermoedelijk de volgende dag het journaal halen. In het verslag van de eerste halve finale van vrijdag was al te lezen dat de jury het niet mogelijk achtte een (of meerdere) winnaars uit te roepen. Nu is dit an sich geen ramp, áls van tevoren was aangegeven aan zowel bands als publiek dat op zondag alle winnaars bekendgemaakt zouden worden. Dit was niet het geval. Wat volgde mag op zijn minst een relletje worden genoemd. Men zou dus haast denken dat de (door last-minute afzegging tot duo gereduceerde) jury haar zonden zou overdenken en zondag overtuigender uit de hoek zou komen. Laten we het erop houden dat zij het voor elkaar hebben gekregen vijf winnaars uit te roepen, alles daaromheen was wederom van een beschamend niveau. Hieronder volgt een korte beschrijving (mét de juryrapporten) van de bands die zich naar de tweede halve finale hadden geknokt. Het spits werd afgebeten door The Upside (voorheen SiC), die met catchy punkrock een prima opener vormde van de avond, zij waren ook de enigen die mensen voor het podium aan het dansen kregen. Juryrapport: + veel plezier in het spel, - naam veranderd tijdens competitie. Knap gevonden. Helaas stopte de triomftocht van The Upside hier. Perneau bracht een hier en daar vrij rommelige set; gitaar en zang liepen niet altijd even soepel. Maar, ze zijn natuurlijk niet voor niets in de halve finale geraakt, een offday misschien? De uitspraak van de jury was in ieder geval te vergelijken met een naar de bodem wijzende duim op het einde van een gladiatorengevecht: + het zit goed in elkaar, - zanger haalt het niveau van de band naar beneden, “hij kan beter maar weg of stoppen”. Voor zo’n trap na krijg je op het veld rood… De jury had hun kritiek best wat genuanceerder mogen formuleren. Garcia gaf een strak staaltje emo-core weg en wist duidelijk het publiek voor zich te winnen, dit bleek uit alles; uitbundige reacties en overal foto- en filmtoestellen. Helaas kon de zaal van De Helling de hoge tonen niet al te best aan, maar dit deed uiteindelijk niets af aan het optreden. De jury: + zeer ambitieuze live band, “dat staat”, - pas op voor te lange nummers! Het publiek hield blijkbaar van lange nummers, want de publieksprijs was hun deel, evenals een finaleplaats. Voor het broodnodige stukje luchtigheid was daar TreaT; twee overtuigende hiphoppers die een aangename, Engelstalige flow-sessie weggaven, hiphop zoals hiphop bedoeld is. Lekker rappen over bitches, knokken en blunts paffen, meer heb je niet nodig. Wat vond de jury? + zeer vermakelijk optreden met perfecte hiphop-uitstraling, - meer variatie in de beats. Waren ze door? Jazeker! De laatste finaleplaats was voor Land Of Airplanes; stevige rock die af en toe iets te ver overhelde naar de experimentele kant. Waarschijnlijk hadden de jongens de afgelopen tijd onophoudelijk naar de nieuwe van The Mars Volta geluisterd, gelijk hebben ze. De jury: + Als ze er voor gaan is het leuk om naar te luisteren (ijzersterk), - let op dat je inspiratiebron geen muzikale belemmering wordt maar een inspiratie blijft. Met deze inspirerende woorden sluiten we een, wederom mateloos interessante, avond van Het Uur U af. Een avond waarop vijf bands zeer gelukkig werden gemaakt en de zanger van één band grof geknakt werd. Misschien dat er in de finale een jury kan worden uitgenodigd die wél het lef heeft zelf haar bevindingen op het podium te verkondigen. Hoe dan ook, tot de 24e. Het Uur U, 2e halve finale, met The Upside, Perneau, Garcia, TreaT en Land of Airplanes. Gezien: Tivoli de Helling, zondag 27 februari 2005