"Wat een eer om hier te mogen staan!" Zo begint Bas van de Looy, zanger van Mr. Love & the Stallions het korte optreden van zijn band. Een onverwachte eer ook: aanvankelijk stond er een ander voorprogramma aangekondigd, pas afgelopen week werd bekend dat Mr. Love mocht openen voor Vive la Fête. Een toepasselijke keuze, want de huidige single 'Love in Paris', die op dit moment furore maakt op 3FM (in het programma 'Met Michiel' is de plaat vaste klant), is een onvervalste electrostamper uit VLF-doos. Deze single is echter niet representatief voor het Mr. Love-repertoire. De band kiest ervoor om nummers in verschillende stijlen te brengen, van lo-fi metal tot folkreggae. Hun sterkste nummers zijn echter die waarin ze hun electro-invloeden niet onder stoelen of banken steken. Die nummers, 'Evil Pop', 'Local Band' en 'Love in Paris,' bewaart de band dan ook voor het laatst. Dat Mr. Love met 'Love in Paris' een potentiële kraker in huis heeft, bewijzen de uitbundig dansende eerste rijen van Tivoli. Met dit trio nummers maakt de groep een aarzelend begin goed, en weet ze de eer van hun uitverkiezing toch nog waar te maken. De band is nog jong, wat gepaard gaat met de nodige wisselvalligheid, zowel in de nummers als in de presentatie. Af en toe hebben bandleden op het podium de uitstraling van een schoolbandje dat lang niet zo goed is als ze zelf denken. Als alles op z'n plaats valt, zijn ze echter veel beter dan ze denken. Bovendien is Mr.Love sinds het uitkomen van hun tweede cd 'Paris' in mei onmiskenbaar gegroeid. De band is onlangs verkozen tot Local Hero van LiveXS en mag daardoor 21 december optreden in Paradiso. Mr.Love zou baat hebben bij een duidelijkere keuze voor een eigen geluid, maar heeft nog tijd om te groeien. Want laten we niet vergeten: ook Vive la Fête vond z'n eigen geluid pas definitief op het derde album 'Nuit Blanche,' een plaat die in de Lage Landen in één adem genoemd mag worden met moderne klassiekers als 'Franz Ferdinand' en 'LCD Soundsystem.' De nummers van dit album, die met name aan het begin en het eind van het optreden langskomen, kunnen dan ook rekenen op de meeste bijval. Het middenstuk is gereserveerd voor liedjes van de nieuwe plaat 'Grand Prix'. En hoewel die naadloos passen tussen het overige VLF-repertoire, missen ze toch net dat beetje extra dat de nummers van 'Nuit Blanche' wel hebben. De bijval die ('Nuit Blanche' albumtrack) 'Assez' krijgt is bijvoorbeeld enthousiaster dan de hitsingle van menig andere band. Iets dat er bovendien op duidt dat het publiek niet alleen voor hits of hype komt, maar dat 'Nuit Blanche' tevens een plaat is die een generatie in zijn hart heeft gesloten, en Vive la Fête een band is geworden die een breed publiek aanspreekt. Dit laatste komt door de intrinsieke kwaliteit van de muziek zelf, maar ook door de uitstraling van kernleden Danny Mommens (gitaar) en Els Pynoo (zang), de Sid & Nancy (voor de jongeren onder ons: dat waren een soort Kurt & Courtney) van dit decennium. Het lijkt zelfs of de term junkie chic voor hen - of door hen - is uitgevonden, en als Pynoo inderdaad de muze van modekoning Karl Lagerfeld is, komt de wespentaille weer helemaal terug. Dat Danny en Els elkaar op het podium aankijken alsof ze na de soundcheck nog een vluggertje hebben gemaakt in de kleedkamer, of niet kunnen wachten tot de toegift om elkaar te bespringen - of allebei - hoort bij de mythe van Vive la Fête. Pynoo, sekssymbool en rolmodel tegelijk, is de onbetwiste blikvanger, maar publiekslieveling Mommens laat zich ook niet onbetuigd en speelt de ultieme rockster. Bij klassieke popmuziek hoort een mythe, en Vive la Fête vertelt die mythe met verve. Dat ze zich van die mythe terdege bewust zijn, bewijst het feit dat Pynoo en Mommens hun optredens steevast besluiten met het uit het publiek vissen van een paar aanwezigen die op gitaar en microfoon even mogen proeven van de rockmythe. En wij dromen met ze mee. Hoogtepunt van het optreden is een zinderende versie van 'Noir Désir', het prijsnummer van 'Nuit Blanche'. Waarin zelfs mensen die dachten dat Vive la Fête een inhoudsloos bandje is dat niet doorheeft dat de jaren '80-hype al lang voorbij is, zich gewonnen moeten geven. Vive la Fête maakt weliswaar gebruik van retro-elementen die soms grenzen aan kitsch, maar geluid en liedjes van het duo zijn krachtig en eigen genoeg om die invloeden te ontstijgen. Vive la Fête biedt weliswaar niks nieuws - ook nu is er weer ruimte voor een goedgekozen cover in de vorm van Plastic Bertrands 'Ça Plane pour Moi' - maar wat ze bieden, staat garant voor spektakel. Spektakel genoeg om met gemak opnieuw een volle Tivoli aan te kunnen. Vive la Fête & Mr. Love & the Stallions Gezien: Tivoli Oudegracht, woensdag 7 december 2005.