Dat je ook prima gothic metal kunt maken zonder baljurken, heel lang haar of andere poespas bewijst de Nederlandse band Morning. Gehuld in een spijkerrok en met schouderlang haar, oogt zangeres Saskia van Heugten als een vlotte studente. Maar dan wel eentje die weet wat rocken is. Gesteund door de veelal up-tempo nummers en soms indrukwekkende solo-strijd tussen gitaristen Bas Rensen en Martijn Brauwers headbangt en rockt ze naar volle overtuiging. Morning speelt op deze zaterdagmiddag veel werk van zijn binnenkort te verschijnen cd en maakt, mede door een prima geluid, een goede indruk. De Queen-cover ‘The Show Must Go On’ komt als een verrassing en bezorgt de zaal kippenvel. Jammer alleen van de wat misplaatste stoerdoenerij van gitarist Bas Rensen, die doet alsof hij in een uitverkochte Amsterdam Arena speelt. Autumn draait al even mee en kan teren op meerdere sterke nummers. Opvallend pakkend blijkt het refrein van Gallery Of Reality dat halverwege de set langskomt. Door een prima lichtshow, de soms vertellende zang en slepende melodietjes, vult de band de zaal met een eigen sfeertje. Problemen met de zanginstallatie maken het optreden van de Friese band echter niet geheel foutloos. Zangeres Nienke de Jong komt soms maar met moeite boven de muur van geluid uit. Toch laat de praatgrage Nienke zich niet uit het veld slaan. Heupwiegend als Shakira stapt ze van de ene hoek van het podium naar de ander en maakt zo toch een hoop goed. Wanneer Asrai het podium betreedt, lijkt het even of de Addams Family is gearriveerd. Drie vrouwen met een imposant zwart kapsel nemen plaats achter de microfoonstandaard, het drumstel en de toetsen. Ze krijgen bijval van drie niet minder opvallende mannen. Met logge, loodzware nummers die veelal bestaan uit enkel akkoorden, neemt Asrai de zaal over. Hier staat een band met een eigen geluid en gezicht. Opbeurende melodietjes hoef je van Asrai niet te verwachten. Net zo min als gezellige theepraat met het publiek. Als een hardnekkige winterdepressie trekt het optreden voorbij. En dat is een compliment. Na een uitgebreide ombouwpauze is het aan Therion om de inmiddels afgeladen zaal te laten zien en horen waarom nou juist zij staan geprogrammeerd als afsluiter van Summer Darkness 2005. Met vier zangeressen, een uitstekend bij stem zijnde leadzanger Mats Levén en gitarist Christofer Johnsson sporadisch achter de microfoon, staat er een leger aan stemmen klaar om de muziek kracht bij te zetten. De combinatie van soms klassieke heavy metalzang met koortjes en klassieke invloeden slaat in als een bom. Alles lijkt bij Therion net een niveau beter dan wat er het hele weekend te zien was. De soms veelzijdige nummers blijven boeien. Zonder moeite schakelen de muzikanten in een nummer drie keer over van pure metal naar bombasische opera. Zelfs bij de bar staat mensen met een gebalde vuist mee te zingen. En wie nog twijfelt, wordt wel opgejut door zanger Levén. Als de band als laatste toegift Motorhead’s Iron Fist door de zaal laat denderen en Levén nog even laat zien en horen dat hij Lemmy prima kan imiteren, komt er een eind aan uitstekend optreden. Het publiek blijft voldaan achter; met een piep in beide oren als souvenir van een knallende finale.