Underground-muziek kan doorgaans niet rekenen op veel aandacht van de reguliere (muziek)media. De term underground komt ook niet uit de lucht vallen. Het muziekblad FRET wil laten zien dat er naast de interviews met de Krezips en Kanes van deze wereld, ook wordt geschreven over wat minder makkelijk verteerbare muziek. Dat gebeurt met een showcase op Summer Darkness, onder de noemer FRET’s Sounds of the Underground Stage. Het blad heeft bands met een gothic-tint geselecteerd die zich mogen presenteren in EKKO. Met opmerkelijk genoeg ook een afvaardiging uit België. De spitsafbijter Black Tongue Tribe daagt vooral uit door ambitieus een nummer van The Velvet Underground te coveren, wat nog aardig uit de verf komt. Een goede keuze om met deze band te beginnen, want met de stampende, op new wave gestoelde industrial gothic metal, gecombineerd met een tot in de kleding en bewegingen doorgevoerde eigen stijl (coole outfit en moves van achtergrondzangeres) wordt de toon van deze zondagmiddag meteen gezet. Jammer dat de overtuigingskracht niet even groot is als de beats luid zijn. De harde, op Ministry-achtige-samples gebaseerde, nogal militairistische, stampnummers komen niet goed over in de zaal. Het laatste nummer van tweede band Dragonfly had beter gewerkt als setopener. Dat nummer knalt er werkelijk in en de toon die dan wordt gezet had er het hele optreden wel in gemogen. Een optreden van een kwartier is al niet lang. Terwijl de sympathieke, heel normaal uitziende zangeres, al vóór het optreden het hele publiek op haar hand heeft; alleen door ‘Hallo! te roepen. Dragonfly is een band waarvan je vermoedt dat de platenkast van de bandleden vol staat met Iron Maiden en old school hardrock. Soms een solo, dan wat harmonieuze dubbele gitaarpartijen – Dragonfly blinkt met de composities niet echt uit in originaliteit. Maar de samenzang van de gitarist met de zangeres en het enthousiasme van alle bandleden maakt het publiek blij en leidt tot een succesvol optreden. Klappen met je handen boven je hoofd, lekker headbangen en gewoon genieten van de muziek is het motto. Na een kwartiertje loopt de zaal weer vol voor de derde act van vanmiddag, Crystal Entity. Ook hier zien en horen we een zangeres. Het hoogtepunt van de set is een intens gezongen ballad (waarbij er zeepbellen uit een kanon komen). De combinatie van hardrock met een Sisters of Mercy-achtige sfeer en de excentrieke verschijningen van de zangeres en de bassiste, maken van deze band een bezienswaardigheid. En dan de tweemansformatie Stin Scatzor uit België. Ook een band met conceptueel gezien interessante ideeën, die er domweg niet helemaal uitkomen. Gesamplede, stampende beats en gitaarriffs komen uit de geluidsinstallatie en de gitarist speelt er live snoeihard overheen. Door de eentonigheid is het wat saai, maar de gitarist wil experimenteren en doet dat ook met verve. Het is jammer dat de zanger niet zo veel gevoel voor sfeer en opbouw lijkt te hebben en gewoon alleen maar heel hard over de muziek heen schreeuwt. Een woordspeling als ‘We're from Hellgium’ geeft het niveau aan. Met twee personen een overtuigend geluid neerzetten is een enorme uitdaging. Een bands als The White Stripes bewijst dat het kan. Maar het publiek in EKKO is niet overtuigd door de set van Stin Scatzor, want massaal wordt de uitgang opgezocht