Tempowisselingen, toetsen en synchroon solerende gitaren, meer complexe ritmes en een fijne vrouwenstem. Nemesea pakt zijn symfonische gothicmetal graag goed en vol overtuiging aan. Relatief vroeg mag de Groningse band het metalpubliek van de zaterdag opwarmen. En daar heeft het geen enkele moeite mee. De al goed gevulde, donkere zaal van EKKO wordt bij de les gehouden met metal om door een ringetje te halen. Basgitarist Sonny Onderwater bespeelt zijn bas als een vakman en zorgt met drummer Chris Postma voor een indrukwekkende muur van geluid waarover zangeres Manda Ophuis haar, soms Gathering-achtige zang, laat horen. Adembenemend solowerk van de toets- en snaarafdeling volgen. Nemesea covert ook ‘Going Under’ van Evanescence, maar doet hiermee eigenlijk een stap terug. De groep overtuigt prima op eigen kracht en mag vaker komen openen. Dat geldt helaas niet voor My Insanity. Het is pas vijf uur wanneer deze Duitse metalact begint, maar de zanger heeft naar alle waarschijnlijkheid al een pilsje of acht achter zijn kiezen. Duf pratend kondigt hij de nummers aan die ergens tussen loodzwaar en swingend hangen. De vijf in het zwart gehulde mannen op het podium bedoelen het vast heel goed. Maar vernieuwend, pakkend, raak of mooi wil het deze middag niet worden. Wanneer de band een nummer van hun nog te verschijnen album speelt, wordt de interesse in de zaal even gewekt. Maar de doodse stilte na ieder nummer zegt genoeg over de overtuigingskracht van deze weinig inspirerende Duitsers. Next! En toen was het feest in EKKO. Met z’n zevenen op het podium was wat proppen voor Penumbra. Maar het paste. En gelukkig maar. Penumbra is een Franse band met een zanger en een zangeres die zowel onder metalfans als liefhebbers van Europese (dark-) folk op steun kunnen rekenen. De theatrale metal staat als een huis. En komt af en toe verrassend uit de hoek als de zanger een stukje meeblaast op zijn klarinet. Het geluid is helaas niet heel het optreden even solide als de muziek. Zangeres Lyrissa is soms slecht te verstaan en ook voor de klarinetpartijen moet je je oren spitsen. Het zijn echter details bij een verder prima optreden. Gesteund door een digitaal orkest stuwt het samenspel tussen de zanger en zangeres de band halverwege het concert naar een hoogtepunt. Lyrissa lijkt heel de zaal te willen omarmen met haar wilde bewegingen. En blijkt daar aardig in te slagen wanneer heel de zaal meeklapt. Aan The Old Dead Tree om hier een puntje aan te zuigen. Met het grootste drumstel van de dag, dwingt de band meteen al respect af. En de show doet hetzelfde. Met oud werk en nummers van hun aanstaande album, krijgt de band de zaal mee. De soms poppy en toegankelijke refreintjes zijn misleidend, want kort hierna gooien deze Fransen de beuk erin en krijg je een partij onheilspellende riffs voor de kiezen. De zanger zingt afwisselend rustig en snoeihard en piekt vooral bij het laatste. Met zijn ogen gericht naar het plafond en een ronkende gitaar om zijn nek gooit hij zijn hart open voor een enthousiast headbangende zaal. The Old Dead Tree hakt, bangt en beukt zich een weg naar het einde van een vermakelijke, rockende dag in EKKO.