Tijs Vanneste, de zanger van Oceans of Sadness is een man met meerdere gezichten. Het ene moment kijkt hij na een vriendelijke aankondiging nog glimlachend De Helling in. Een seconde later brult, schreeuwt en zingt hij een gouden randje aan de veelzijdige metal van zijn band. De Belgische band Oceans Of Sadness heeft de eer om het hardere programma van Summer Darkness te openen. En dat doet ze overtuigend met felle riffs, technische breaks, agressieve zangpartijen en virtuoze gitaarsolo’s. Zanger Tijs steelt de show met zijn lange dreadlocks en enthousiasme. En dat is hard nodig, want gitaristen Tom Van Cauwenberghe en Wim Melis staan erbij alsof ze net uit bed komen en gedwongen op het podium staan. Het is het enige minpuntje op een verder prima optreden van een band die in tien jaar tijd is uitgegroeid tot een metalact van kwaliteit. ‘We zijn wat harder dan een gemiddelde gothic-act’ waarschuwde zanger Tijs voorafgaand aan het optreden. Kan zijn, maar het metalprogramma van Summer Darkness 2005 had zich geen rakere aftrap kunnen wensen. Dan The Dreamside. Een Nederlandse band die gothic rock/metal maakt met Keltische en wave-invloeden, aldus het handzame programmaboekje. Tijdens het optreden verrast de band door slepende nummers met wat meer catchy werk af te wisselen. The Dreamside is gezegend met een eigen geluid en valt vanwege de in het oog springende zangeres Kemi, de zwart glimmende kleding en gebruikte maskers zeker op. Toch komt niet alles even goed over. Gitaarsolo’s verzuipen soms in de zware tonen van bas en drums waardoor het, zeker bij de wat langzamere nummers, lastig is om de aandacht erbij te houden. Wanneer de drummer dan ook nog eens zijn drumkruk breekt en de basgitaar van schrik een snaar laat knappen, is alle hoop op een spetterend optreden vervlogen. Jammer, want The Dreamside kan het wel. Deze band verdient een herkansing. De eerst nog half lege zaal is goed gevuld wanneer de introband van hoofdact Epica start. Wanneer zangeres Simone Simons opkomt, de zaal vult met haar loepzuivere zang en haar licht oranje haren door De Helling zwiert, kan zelfs het barpersoneel niet meer om Epica heen. Wanneer je als band nog geen vier jaar bestaat en je verkoopt al gesigneerde drumstokjes en gitaarplectra in je merchandisingtent, zit het wat zelfvertrouwen wel snor. En geef Epica eens ongelijk. Twee puike albums op zak, een zangeres om verliefd op te worden en stevige metalnummers vragen om eeuwige roem. Het optreden op Summer Darkness ligt in diezelfde lijn. Als een geoliede metalmachine speelt Epica soms knalharde en snellere nummers om vervolgens gas terug te nemen met trager werk waarbij de zang en toetspartijen vrij spel hebben. Het plezier straalt er tot de laatste noot vanaf. Indrukwekkend is het moment waarop Simons en toetsenist Coen Janssen samen het ingetogen Solitary Ground spelen. De - tot in de details verzorgde - aankleding maakt zeker indruk; alle poespas voelt echter ook wat misplaatst in de kleine Helling. Epica, en zeker de aanpak van de show, vraagt simpelweg om een grotere zaal. Het vertrouwen is er. Nu Ahoy' nog vullen.