De vorige keer dat de Posies Utrecht bezochten, staat ze allicht nog goed voor de geest. Misschien zelfs wel te goed. De mensen die er destijds, december 2000, bijwaren in EKKO zullen de show ook niet glad vergeten. Met een rockshow vol Posies-klassiekers had de akoestische duo-set van frontmannen Jon Auer en Ken Stringfellow destijds nauwelijks iets te maken. De heren waren in een zodanig melige bui, dat ze zichzelf maar een motto stelden die avond: zolang er glazen tequila werden gebracht, zouden zij wel blijven doorspelen. Het leverde hilarische taferelen op: de band haalde bij de meeste nummers met moeite de eindstreep, en liet de Posies-songs na verloop steeds meer voor wat ze waren, om in plaats daarvan een rits foute covers de zaal in te slingeren, tussen de regels door afgewisseld met de continu herhaalde TMF-slogan ‘Cyberchoice- Your choice is our command’. Wat de Posies in EKKO lieten zien, had meer te maken met hilarisch cabaret, dan met een spetterende rock ’n’ rollshow. Maar de show werkte wel dermate aanstekelijk, dat ondergetekende na afloop met een kamerbrede grijns op de fiets stapte. Dat de tequila iets te rijkelijk had gevloeid, bleek wel op het moment dat Auer en Stringfellow werkelijk het podium afgetrokken moesten worden. En uit de kater van laatstgenoemde, die hem een dag later in Rotterdam noopte tot de onvergetelijke opmerking ‘I think my pancreas is still floating somewhere in the canals of Utrecht'.
Of hij die alvleesklier bij zijn volgende bezoek aan de stad, als toetsenist bij R.E.M. tijdens hun roemruchte repeteerweek in Tivoli ooit nog heeft teruggevonden, is de 3VOOR12/Utrecht-redactie niet bekend. Dat de Posies opnieuw bij elkaar zijn, wel. En dat de volgepakte Helling er weer van smulde, eveneens. Al was het stilletjes dit keer niet alleen De Helling die werd aangedaan. Geluksvogels konden de band zelfs twee keer aan het werk zien, met twee totaal verschillende invalshoeken bovendien: akoestisch lieten Auer en Stringfellow ’s middags in Plato tijdens een vijf kwartier (!) durend instore-optreden horen dat hun samenzang nog altijd garant kan staan voor duimendik kippenvel. En ’s avonds in De Helling, met band, leek er maar één centraal motto mogelijk: ‘ROCKIN’ OUT’. In dikgedrukte hoofdletters.
Natuurlijk kun je je, objectief gezien, afvragen of de powerpop zoals de Posies die brengen nog van deze tijd is. Wie achteloos de Helling binnen zou stappen, hoorde een band die perfect in te passen viel in het plaatje van de post-grunge-generatie. Een kwartet, uit Seattle bovendien, met rammelende, noisy songs, gitaarsolo’s, en wat schreeuwende uithalen hier en daar. Zoals bands als Buffalo Tom en Throwing Muses die destijds ook zo mooi hadden. Met één groot verschil: Auer en Stringfellow schreven in dat tijdperk precies die gouden, tweestemmige refreintjes, die nummers als 'Dream All Day' en 'Flavor Of The Month' nog dagenlang door je hoofd lieten dartelen.
Achteloze bezoekers zijn er vanavond echter niet. De uitverkochte Helling staat vol met dertigers die de Posies in het vorige decennium in hun hart hebben gesloten, en die van heinde en verre zijn gereisd om ‘hun’ band na al die jaren opnieuw te kunnen zien. Het zijn dan ook precies die fans van vroeger die de toon van dit concert bepalen. Auer en Stringfellow, die voor het eerst in jaren weer samenwerken onder de naam The Posies, laten uit alles blijken hoe verguld zij zijn weer met hun oude bandje terug te zijn. De enige show van de band in Nederland lijkt dan ook in de eerste plaats een feest voor en met de vroegere fans.
Auer en Stringfellow benadrukken tussen de nummers keer op keer hoe verguld ze zijn dat de zaal - als een van de weinige shows deze tour - is uitverkocht. Ze spelen enkele nummers al zittend op de rand van het podium, pal voor de fans op de eerste rijen. Ze roepen wat mensen op het podium om mee te dansen, en halen na afloop ook nog wat fans uit de zaal om uitgebreid mee te feesten. Goedkoop hielenlikgedrag richting fans? Welnee. The Posies stralen in de Helling - en ook in Plato, waar verzoeknummer na verzoeknummer werd gespeeld - richting aanhang namelijk een dankbaarheid uit, waar maar weinig bands aan kunnen tippen. En tonen in het optreden zelf bovenal een ontzettende bevlogenheid.
Alsof Stringfellow na zijn recente tour met R.E.M. maar wat blij is zelf weer de frontman van een band te zijn, en met eigen nummers gewoon weer te kunnen rocken in van zweet doordrenkte kleine zaaltjes. En zweterig is het, in de Helling. Ook op het podium, waar de Posies een energieke, passievolle, zinderende set spelen, badend in het rock ’n’ roll-zweet. Een set bovendien die bewijst dat de band op de planken nog altijd barst van de opwinding. Zodanig zelfs, dat de gouden melodieën waarom de band eigenlijk bekend staat er af en toe stevig onder te lijden hebben. Maar een kniesoor die daarom maalt. En die staat vanavond toch niet in de zaal.
The Posies Gezien: Tivoli de Helling en Plato Steenweg, donderdag 18 augustus 2005
The Posies zijn weer terug. En hoe! Frontmannen Jon Auer en Ken Stringfellow van de legendarische nineties-gitaarband lieten ’s middags in Plato tijdens een vijf kwartier (!) durend instore-optreden horen dat hun samenzang nog altijd garant kan staan voor duimendik kippenvel. En ’s avonds in De Helling, vergezeld door de rest van de band, leek er maar één centraal motto mogelijk: ‘ROCKIN’ OUT’. In dikgedrukte hoofdletters.