Thuiswedstrijd Er trilt iets in mijn broekzak. Mijn telefoon ... tijdens de soundcheck nota bene! ‘Zet ‘m dan ook uit lul’, denk ik en neem de telefoon toch op. ‘’Please call me back in two hours, bye!’’, gil ik. Ik had natuurlijk ook effe het geluid van de PA uit kunnen zetten, ik ga er per slot van rekening over. ‘’Het afregelen van het versterkte geluid’’, las ik eens ergens. Dus dat ben ik eigenlijk: ‘afregelaar van het versterkte geluid’. Maar ik ben er nog even druk mee. ‘’Nothing I cannot fix tonight’’, roep ik altijd om aan te geven dat wat mij betreft de soundcheck voorbij is maar zover zijn we nu nog lang niet. Ben nog niet eens begonnen. De telefoon gaat weer. Ik neem eerst op en zet dan het geluid uit de PA uit. Dat ze het even weten. ‘’Ja, ik ben druk.’’ Hoe raadt hij het? Gastenlijst... Een vriend van een vriend waarvan hij de naam even niet meer weet... We spelen in Nederland en ik heb ineens heel veel meer vrienden, want het concert van vandaag is uitverkocht. Ppppiiiieeeeeppppp! Ondertussen beginnen er wat problemen met het monitorgeluid op het podium te ontstaan, meestal te herkennen aan wat zo mooi ‘feedback’ heet. Gastenlijst... geen probleem. Waar waren we? De soundcheck dus. Toch niet...de trilfunctie op de telefoon doet zijn werk. De vriend van de vriend, je weet wel, heeft nog een vraagje: ‘’Kan het één plus vier worden?’’ Oftewel: kan hij vier vrienden meenemen? De stemming slaat bij mij om maar ook op het podium waar de feedback harder is als de ‘feed’. Nee dus. ''Sorry maar ik heb veel echte vrienden in Nederland bla bla'', geef ik te verstaan. ''Geen probleem. Tot vanavond.'' Weer telefoon... Ik beloof mezelf; hierna gaat hij uit. Maar ja, en mijn echte vrienden dan? Vriend van vriend zonder naam probeert te onderhandelen: ‘’Kan plus één dan wel en kunnen die anderen dan misschien bij het voorprogramma op de lijst?’’ Ik word een beetje boos terwijl de muzikanten door nog meer problemen van het podium worden gejaagd. ‘’Weet je wat we doen? Ik zet je helemaal niet op een lijst. Ik heb gehoord dat er nog genoeg kaartjes zijn, dus je kan ze gewoon kopen!’’ Het is even stil aan de andere kant van de lijn en ik zet de PA weer aan. Geen band meer... ‘’Soundcheck is over’’, roept de zanger enigzins geirriteerd. ‘’Hallo, hallo’’, hoor ik door de telefoon. Ik hang op. Mijn echte vrienden kunnen me gewoon bereiken; de telefoon hoeft niet meer uit. Het geluid is 's avonds de eerste vier nummers bedroevend slecht. Maar daar zal die vriend van die vriend zonder naam niks van merken. En ík, zal in zijn ogen wel een arrogante lul zijn. ‘’Nothing I cannot fix tonight.’’ Binnenkort op 3VOOR12/Utrecht: Jelle Kuiper verwondert zich in deel 7 over buitenlandse festivals en het belegen Amerikaanse fenomeen ‘jambands’.