Een beetje ongelukkig geprogrammeerd tegenover de (geslaagde) vuurdoop van Utrechtse Marco en bovendien ook nog eens fraai nazomerweer buiten, maar dan nog: ongeveer 25 geïnteresseerden slechts die woensdag de moeite hadden genomen om de Vlaamse rockers van Triggerfinger eens van dichtbij te aanschouwen, dat kan nooit de bedoeling zijn geweest bij de programmering van Ekko. En de thuisblijvers hebben weer eens ongelijk gekregen, al zullen hun gehoororganen dit hardnekkig blijven ontkennen. Want het was bepaald luidruchtig wat de band uit de Kempen produceerde. “We zijn geen brave jongens, maar slinkse ruiters”, zo deelde frontman Ruben Block de aanwezigen tegen het eind van het optreden mee. De alom geprezen Vlaamse bescheidenheid was ver te zoeken bij deze drie stoere, zwartgeklede branieschoppers. Zanger/gitarist Block bleek een graatmagere, maar charismatische wildeman met flink uit de kluiten gewassen bakkebaarden aan zijn bakkes, drummer Mario Goossens had zijn drumstel provocatief vooraan op het podium geposteerd en ging ook al als een bezetene tekeer, en verder was er ook nog een woest kijkende kaalkop op bas, genaamd ‘Monsieur Paul’. Een ‘macho- rawk-sensatie’, zo wordt het trio in de pers betiteld en wat dat inhoudt hebben we gisteren mogen zien en horen. Moddervette gitaarriffs in de stijl van AC/DC en The Cult, een ongehoord beukende drummer en intens smerige gitaarsolo’s. Heel sporadisch was er een rustpunt, maar wat overheerste was toch een bij vlagen trommelvlies teisterende massa ‘stonerrock’. Erg strak, intens en opzwepend gespeeld, dat wel, en verbazingwekkend genoeg ook nog eens melodieus. Het geluid in Ekko had wel een ietsepietsie zachter gekund, maar waarschijnlijk wilden de stoere binken van Triggerfinger het zelf zo. Het uitgemolken genre van de band gedijt het best bij enig relativeringsvermogen; aardig was dan ook dat in een van hun songs een flardje ‘Faith’ van George Michael voorbijkwam. Jammer was het dat de jongens zich niet waagden aan een live-uitvoering van hun cover van Brel’s ‘Au suivant’, het TC-Matic-achtige slotnummer van hun debuut cd, maar hun uitvoering van John Fogerty’s ‘Commotion’ mocht er ook best wezen. Strak gespeeld, lekker gezongen. Het nummer ontaardde aan het eind in grimmige gitaarerupties en een waar bombardement van geluid, licht en rook dat de zaal verbijsterde. Een toegift kwam er ook nog, maar niet voordat de zanger ‘zijn ding (=gitaar) terug in de plooi’ had en de lichtman had toegeblaft hoe ‘de spotkes’ moesten schijnen. Het bluesy ingetogen intro bleek misleidend, want al spoedig ontspon zich een minutenlang voortdreunende en lichtelijk overstuurde, eigentijdse versie van het einde van I Want You (She's So Heavy) van The Beatles, opgesierd met een uitermate ranzige gitaarsolo. De capriolen die de zanger hierbij uithaalde, veroorzaakten op een haar na het omdonderen van een van de lichtmasten. Een oorverdovend ruisende feedbackgitaar completeerde het optreden van deze Vlaamse lefgozertjes. Ook toen de band al met een keurige buiging afscheid had genomen van de aanwezigen, bleef het geraas aanhouden, totdat de stekker eruit ging. Nee, het was geen rustige avond, wel een fijne. Triggerfinger Gezien: Ekko, woensdag 8 september 2004